EN RAP EEN BEETJE! – Hiphopveteraan Gil Scott-Heron bewijst op zijn nieuwste dat ‘rap’ niet noodzakelijk ‘snel’ hoeft te betekenen.
I’m New Here
Spoken soul
XL Recordings
Een plaat van Gil Scott-Heron die luistert naar de titel I’m New Here? Klinkt een beetje als Michel Daerden die een boek uitgeeft met als titel Dagboek van een geheelonthouder: een tikje misleidend, quoi. Als er één muzikant al een eeuwigheid meegaat en de loop van de muziekgeschiedenis mee heeft bepaald, dan is het fucking Gil Scott-Heron wel. In de jaren 70 heeft hij met The Revolution Will Not Be Televised zowat in z’n eentje het genre hiphop uitgevonden – hij wordt niet voor niets The Godfather of Rap genoemd. In de jaren 80 heeft hij de politieke rapsong op punt gesteld – hij wordt niet voor niets The Black Bob Dylan genoemd. En in de jaren 90 wierp hij zich op als het morele geweten van de almaar gewelddadiger wordende hiphop scene – hij wordt niet voor niets een ouwe zak van bijna 61 genoemd.
Maar anno 2010 stáát hij er weer, die ouwe zak van 61. En hoe! Na een radiostilte van meer dan dertien jaar vuurt hij I’m New Here op ons af, zijn zeventiende langspeler en nog een straffe ook. De hoes toont ons een close shot van Scott-Heron, lurkend aan een Marlboro: het is een provocatief beeld – zeker in tijden van gezondheidsfascisme – dat symbool staat voor zijn muzikale non-conformisme. Op I’m New Here dwingt hij soul in een onwettig huwelijk met elektronica, laat hij industriële geluiden vrolijk inbeuken op gospelblues en doet hij akoestische instrumenten in duel gaan met tape loops.
De productie van I’m New Here was in handen van labelbaas Richard Russell himself en die is erin geslaagd om de plaat op gezette tijden te injecteren met nog onwaarschijnlijker stijlen en genres: links schijnt er al eens een straaltje dubstep door het raam, rechts komt soms een flard funk door de kieren piepen. Maar front and center aanwezig op deze plaat is toch vooral Scott-Herons stem: een machtige, diepdonkere bariton die aldoor twijfelt tussen parlando, spoken word en schoorvoetende zang. De ene keer klinkt hij akelig en dreigend (denk aan Tom Waits in What’s He Building?), een andere keer loom en laconiek (zie ook Baz Luhrman in Everybody’s Free To Wear Sunscreen), en weer een andere keer ronduit badinerend (denk aan Chris Rock in No Sex In The Champagne Room).
Maar vergis u niet: Gil Scott-Heron is er nog steeds op uit om u en de uwen een joekel van een geweten te schoppen: over racisme en discriminatie, over religie, maar natuurlijk ook over the times die nog steeds volop a-changing zijn.
Onze indruk? Dat het muzikaal vooral schone tijden zijn, mijnheer!
DOWNLOAD
Me And The Devil
I’m New Here
New York Is Killing Me
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier