GIJ DIE MIJ NIET HELEMAAL BEKOORT – Wim Helsen en Bruno Vanden Broecke meten de kracht van hun talent en de afstand tot de deurbel in ‘Gij die mij niet ziet’.
ELS VAN STEENBERGHE
KVS
Tot en met februari op tour door Vlaanderen en Nederland.
Info: kvs. be
‘Dat doet deugd, hé, zo ne keer lachen met iemand’, zegt een glimlachende Bruno Vanden Broecke. En eindelijk krijgt het publiek, tussen twee zeldzame lachsalvo’s door, een krop in de keel. De voorstelling waarnaar we reikhalzend hebben uitkeken, is er een van het dieselgenre. Ze komt sputterend op gang, moet een flinke poos warm rijden en schiet dan – ongemakkelijk dicht bij het slot – op volle kracht vooruit.
Hoofdrolspelers zijn twee kneuterig uitgedoste, perfectionistische losers. Aan de ene kant van een krakkemikkige eettafel tokkelt Vic (Vanden Broecke) op een vuurrood gitaartje, intussen iets als ‘ Shlekkiiiii de Wekkiiiii, yeaaah‘ zingend. Aan de andere kant zit Leo (Helsen) van een schrijverscarrière te dromen. Hun muffe kamer wordt enkel opgefleurd door een papegaaivormige boekensteun en een vergeelde foto van een stoere jeugdheld. Geen wonder dat ze elk wanhopig de ultieme frase zoeken om ‘hun vrouw’ het hof te maken. En geen wonder dat ze zich gaandeweg in verzinsels, twijfels en angsten verliezen.
Helaas, driewerf helaas. Zo’n eenvoudig plot kan enkel scoren als het gewiekst, scherp en pittig improviserend wordt gebracht. Net daar gaat het – voorlopig – goed mis. Hoewel beide heren bekendstaan als flink getalenteerde en integere podiumbeesten, speelden ze tijdens de première ontzettend verkrampt. Te veel ernst, te weinig deugnieterij. Alle luchtigheid werd uit hun ogenschijnlijk alledaagse conversaties gehaald, waardoor hun (woord)grapjes beschamend flets overkwamen. Het kantelmoment kwam pijnlijk laat.
Dat Vanden Broecke en Helsen er nadien wel in slaagden als pronte ballerina’s tussen hilariteit en tragiek te trippelen en intussen virtuoos met stiltes, mimiek en taal te goochelen, geeft hoop voor hun verdere tournee. Als het hen lukt om dat zinderende spelplezier in de rest van de creatie te steken, kan Gij die mij niet ziet uitgroeien tot hartverwarmend theater dat de cabareteske bouwstenen gebruikt – en niet misbruikt – om het zieltogende bestaan van boterzachte macho’s aandoenlijk te portretteren. Wie weet, krijgen ze dan al zingend en dansend wel drie in plaats van twee sterren. Shlekkiii de Wekkiii? Yeah! ELS VAN STEENBERGHE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
