HET MENSELIJKE TE BUITEN. MAMORU OSHII’s nieuwste, visueel en auditief overrompelende anime-DYStopie over poppen, honden en mensen is in één woord een mijlpaal.
MAMORU OSHII
ANIME MET DE STEMMEN VAN AKIO OTSUKA, ATSUKO TANAka, Koichi Yamadera, Tamio Oki
Ghost In The Shell: Innocence ****
Het jaar zet in met de beste anime ooit en met het besef dat Cannes 2004, in plaats van politiek juist te kiezen voor Farhenheit 9/11, beter dit meesterwerk had bekroond. Het gebeurt niet vaak dat een filmfestival van een regisseur de pap in de mond krijgt: Innocence komt namelijk tien jaar na Ghost in the Shell, een stoutmoedige filosofische cyberfantasie (gebaseerd op een manga van Masamune Shirow) met genoeg melancholie, seksuele geladenheid en visionaire beeldrijkdom om de anime voorgoed zijn onschuld te doen verliezen. Centraal in de SF-film stond een vrouwelijke cyborg, majoor Motoko Kusanagi, die een eliteproject was van het geheime politionele orgaan Section 9. De majoor nam het op tegen superhacker Puppet Master, wiens virussen exponentieel vermenigvuldigden en uiteindelijk de oorzaak werden van Motoko’s complete absorptie in de virtualiteit – de matrix, zo u wil. De majoor liet echter een trouwe, heimelijk verliefde teamgenoot achter, eveneens half mens, half machine. Zijn naam: Batou.
In Innocence wordt Batou de gids van een speurtocht waarin elke houvast met elk volgende adembenemende shot lijkt te verzwakken. Innocence speelt voortdurend met de conventies van de anime: zo is de titelsequens – een cybererotische samenstelling van een seksdroid, begeleid door de traag geritmeerde, hypnotiserende koorzangen van componist Kawai – helemaal geen anime, maar pure 3D. Her en der in Oshii’s dark city maken seksdroids amok – lees: begaan seksrobotten die het lichaam van een schoolmeisje hebben bloedige moorden. Een verontruste Batou neemt Motoko’s vroegere assistent mee op onderzoek en lijkt in gesprekken (waarin overvloedig wordt geciteerd) of in een obsessie voor zijn bassethond (Oshii’s waarmerk) wat soelaas te vinden. De tocht voorbij de grenzen van realiteit en waarneming leidt eerst naar het cyborgmortuarium, waar de cyborg Haraway Oshii’s sombere theorie over poppen als spiegels voor een waanzinnig narcistische mensheid uiteenzet (zij is overigens genoemd naar Donna Haraway, schrijfster van Simians, Cyborgs, and Women: The Reinvention of Nature). Daarna verzeilt het tweetal van de ene precaire situatie in de andere, voortdurend belaagd door firewalls en virussen die hun perceptie op losse schroeven zetten, door yakuza of seksdroids. De climax van de tocht ligt in een stad buiten de grenzen. Daar verdwalen ze bijna in een briljant uitgevoerde, op de rand van hyperrealisme voortbewegende hindoeïstische optocht, maar een als muziekdoos opgebouwde villa brengt de oplossing. De steeds meer sombere Batou wordt uiteindelijk weer verenigd met zijn geliefde majoor na een ultragewelddadige, finaal hartveroverende sequentie.
Innocence is een unicum maar ook de logische synthese van Ghost in the Shell en het buitengewone Avalon. De film steekt met zijn trage en beheerste, haast monolitische en monoritmische opbouw niet eens weg hoezeer elke sequentie een werk van CGI-liefde is geworden. Een mijlpaal. Jo Smets
Jo Smets
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier