Dat er onder de fans van Witse vreemde vogels zitten, daar kijkt ondergetekende – die élke fan van Witse een beetje raar vindt – niet echt van op. Maar de vrouw die onlangs in Man Bijt Hond aan bod kwam, deed toch wel even de wenkbrauwen fronsen. Toen het vijfde seizoen van de detectiveserie enkele weken geleden afliep, was het afscheid van de norse agent de dame zo zwaar gevallen, dat ze een gedicht voor hem had geschreven. Of misschien moet ik het een lied noemen, want op eenvoudig verzoek van de cameraploeg begon de vrouw haar poëtische ode aan Witse uit volle borst te zingen. Wat volgde, had zo uit In de Gloria kunnen komen.

Dat vonden ze bij Phara blijkbaar ook, want het fragment kreeg een plaatsje in de ironische terugblik op de tv-dag waarmee de talkshow altijd opent – samen met nóg een filmpje uit de Man Bijt Hond van die dag. En eigenlijk is dat raar, want is Man Bijt Hond normaal gezien geen ‘warme televisie’, waarin de gewone Vlaming op een respectvolle manier aan bod komt? Als ik zulke items zie, dan begin ik me eerlijk gezegd toch af te vragen waaraan het programma die onverwoestbare status te danken heeft.

Misschien heeft het er ook mee te maken dat de zeden de afgelopen jaren veranderd zijn, of beter gezegd verhard. Toen Idool voor het eerst op het scherm kwam, werd er nog verontwaardigd gereageerd op de manier waarop kandidaten voor wie toonvastheid een verre droom was, te kijk werden gezet. Ondertussen begint bijna elk realityprogramma wel met een rondje ‘lachen met losers’, zonder dat iemand er nog vragen bij stelt. En ook de openbare omroep doet er al aan mee, zoals blijkt uit het tweede seizoen van De Bedenkers. Een groot deel van de ‘uitvinders’ die in de eerste afleveringen voor de jury mochten komen, stonden daar enkel ter vermaak van de tv-kijker. De meesten zouden immers niet eens door de poorten van het Atomium zijn geraakt als bij de selectie de verkoopbaarheid van hun idee het enige criterium was geweest. Of zou er echt iemand gedacht hebben dat de mensheid op een nieuwe wereldkaart zat te wachten?

Eerlijk gezegd ben ik zelf uitgekeken op de uitlachtelevisie, omdat die zo voorspelbaar is geworden. En als ik toch zin heb in een dosis plaatsvervangende schaamte, kies ik liever voor fictiereeksen, zoals In De Gloria of Extras. Daarbij kun je, terwijl je in de sofa ongemakkelijk heen en weer schuift, tenminste nog altijd in je achterhoofd houden dat het allemaal verzonnen is.

Door Stefaan Werbrouck