Pedofilie, Tienerprostitutie en exisentiële wanhoop, maar ook tederheid, nuance en empathie. Gregg Araki levert met ‘Mysterious Skin’ zijn meest mature film af.

GREGG ARAKI

MET BRADY CORBET, JOSEPH GORDON-LEVITT, ELISABETH SHUE, JEFFREY LICON

Mysterious Skin ***

Staat de naam van Gregg Araki op een affiche, dan borrelt bij velen spontaan een moerasdonker beeld op van verzopen tieners, decadente uitspattingen en flamboyant nihilisme. Niet geheel onterecht: Araki schoot zijn carrière begin jaren negentig op gang als filmchroniqueur van Generation X met venijnig grimassende, taboeloze en bewust karikaturaal aangeklede teenage-drama’s als Totally Fucked Up, The Doom Generation en Nowhere.

Van die bontgekleurde zwartgalligheid en cynische afstandelijkheid valt in Mysterious Skin niet zo veel meer te merken. Araki houdt zijn jeugdige protagonisten dit keer zelfs de hand boven het hoofd, alsof hij hen tegen de aardse corruptie tracht te beschermen. Ook de brute montage en de surreële kitsch van weleer ruimen plaats voor een gebalde, veeleer klassieke vertelstructuur en een realistische setting. Met Mysterious Skin lijkt Araki, kortom, volwassen te worden, al blijft zijn wereld wel verstoken van joie de vivre. De kids waar het in dit aangrijpende drama naar een roman van Scott Heim om draait, hebben bepaald geen prettige jeugd achter de rug. Integendeel. In de openingsact, die als een hallucinante flashback door de benedenstad trekt, krijgen we meteen te zien hoe de kleine Brian en Neil seksueel worden misbruikt door hun akelig manipulatieve en bedrieglijk fatsoenlijke baseballcoach.

Dat een en ander blijvende sporen heeft nagelaten, blijkt wanneer Araki vervolgens een flinke sprong in de tijd maakt en ons laat kennismaken met de inmiddels 16-jarige jongens. Geen ordinaire white thrash-kids, zo blijkt, wel emotioneel verkrampte tieners die elk op hun manier de trauma’s uit hun verleden trachten te verwerken. De kettingrokende en vuilbekkende Neil sjokt door het marginale leven als prostituee, terwijl de contactgestoorde Brian nog dagelijks te kampen heeft met enge nachtmerries waarin hij door aliens wordt ontvoerd en betast.

In tegenstelling tot vroeger limiteert Araki zich niet tot het uitvergroten van hun psychische wanhoop. Hij tekent hun parallelle portret met nuance en empathie, en loodst ze zowaar naar een schuchtere catharsis. Hun kleinsteeds Amerikaans universum zet hij franjeloos maar efficiënt in beeld als een onwezenlijk oord bestierd door familiewaarden die weliswaar geïnfecteerd maar toch niet ’totally fucked up’ zijn. Simpel gezegd: Mysterious Skin is niet enkel grimmig en brutaal, maar ook ontroerend en louterend.

Zoals gebruikelijk kan Araki daarvoor bogen op een opvallende cast. Tv-sterretje Joseph Gordon-Lewitt – u kent hem van de sitcom Third Rock from the Sun – overtuigt in de rol van street-hustler Neil. De engelachtig ogende Brady Corbet geeft gestalte aan Brian – en in extenso ook aan Araki’s inmiddels bekende archetype van jeugdige maar bevlekte schoonheid. Geen totale ommekeer wat fetisjen en thematieken betreft dus, wel een grote sprong voorwaarts en een film die beslist blijft nasmeulen. Dave Mestdach

Dave Mestdach