Filmfilosoof Terrence Malick zweeft tussen kunst en kitsch in het ijle – zeg maar holle – liefdesgedicht To the Wonder.
Prachtige zinnenprikkelende beelden en dito, vanuit de losse pols geschoten close-ups? Check! Met sensuele stem ingefluisterde dialogen over liefde, vertrouwen en religie op de voice-over? Check! Mooie mensen die mysterieus voor zich uit staren? Check! Verheven klassieke muziek die je van het ene vignet naar het andere transporteert? Check! Nee, je kunt niet beweren dat Terrence Malick zijn huisstijl – of is het onderhand een formule? – niet trouw blijft in deze liefdesballade die parmantig poseert als een kunstig staaltje audiovisuele poëzie, maar jammer genoeg de diepgang en gravitas heeft van een langgerekte en chique parfumreclame.
Daarin mag voormalige Bond-babe Olga Kurylenko voortdurend in breedbeeld huppelen als Marina, een soort Russische gratiegodin die in Parijs aanpapt met de Amerikaanse ingenieur Neil (Ben Affleck, die meestal slechts terloops of van op de rug wordt gefilmd), om vervolgens samen met haar tienjarige dochtertje uit een vorig huwelijk bij hem in te trekken in zijn huis in Oklahoma. Helaas blijkt de oversteek niet zo goed te werken en dreigt de aanvankelijk blinde, allesoverrompelende liefde tussen Marina en Neil te stremmen in heimwee van haar kant en overspelige gedachten van zijn kant. Terwijl Rachel McAdams voor de nodige romantische intriges zorgt, sleurt Malick er na tachtig minuten gezucht, gefluister, gekreun en gesteun plots ook een katholieke priester (Javier Bardem in slaapwandelmodus) bij die elders op zijn beurt aan de liefde Gods loopt te twijfelen.
Wat op papier klinkt als een bergmanesk relatiedrama over lust, liefde en spirituele verlossing – gebaseerd op Malicks eigen Parijse jaren en mislukte, eerste huwelijk – blijkt op pellicule jammer genoeg een futiel liefdesverhaaltje waarin de flinterdunne personages amper een woord zeggen en de beelden en geluiden enkel dienen om de sowieso al dik aangezette emoties te illustreren.
Dat de weinige dialogen klinken als newagewijsheden helpt de metafysisch bedoelde zaken evenmin vooruit, al toont Malicks Mexicaanse huiscameraman Emmanuel Lubezki gelukkig steeds waarom hij tot de absolute wereldtop in zijn vak behoort. Daardoor heeft het resultaat wel wat weg van Malicks Gouden Palm winnende voorganger The Tree of Life (2011). Maar dan in een dunnere, compactere en meer romantische versie en gelukkig zonder dinosauriërs en oerknallen.
Achteraf bekeken zullen Rachel Weisz, Michael Sheen, Jessica Chastain en Barry Pepper dan ook wellicht niet gemopperd hebben toen bleek dat hun personage er door Malick volledig werd uitgeknipt. To the Wonder is namelijk de eerste Malickfilm die kritisch rake klappen kreeg – in Venetië werd hij zelfs uitgejouwd – en ondertussen pijnlijk weinig publiek heeft getrokken. Wellicht verklaart het waarom er van Malicks twee volgende, nochtans kort na elkaar opgenomen films – King of Cups en een voorlopig nog titelloos project – nog steeds geen sprake is, hoewel een van die twee zeker in Cannes werd verwacht en beide nog voor dit jaar gedateerd staan.
Geen kwaad, stil en sensueel gefluisterd woord over meesterwerken als Badlands (1973), Days of Heaven (1978) en The New World (2005), maar misschien moet de notoir mediaschuwe Malick toch wat vaker buiten komen en al doende zijn spirituele horizon verruimen.
TO THE WONDER *
Terrence Malick met Olga Kurylenko, Ben Affleck, Rachel McAdams, Javier Bardem
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
