Toen de koning voor de tweede maal uit vakantie terugkeerde, besloot ook de voltallige ploeg van Terzake zich te laten charteren door Air Flahaut. De avond ervoor hadden ze zich nog geamuseerd door replica’s van de borsten van Lolo Ferrari te water te laten in het zwembad van het hotel. Nog nadruipend werd Kathleen Cools de studio in gejaagd, waar een grinnikende Bart De Wever en Charles Michel op haar zaten te wachten. ‘Is Bart De Wever een separatist?’ vroeg Kathleen aan Michel. ‘Moet u dat niet aan mij vragen?’ zei De Wever, en nog voor Kathleen kon zeggen dat ze daar later op door zou gaan, was hij aan het demonteren van de staat begonnen. ‘Jaja, hmhm, neenee’, stamelde Kathleen, waarop ze snel het volgende filmpje aankondigde. Iets over de hoeden op Waregem Koerse. Een duidingsprogramma moet over de grenzen durven kijken.

Het overkomt Cools wel vaker dat haar vragen onbeantwoord blijven. Ik heb de voorbije week elke dag naar Terzake gekeken en ik moet eerlijk toegeven dat ik van al die studiogesprekken nauwelijks wijzer ben geworden. Politici gaven antwoorden op vragen die niet gesteld werden en Cools stelde vragen die niet beantwoord werden. Voor de poort van een of ander kasteel stond dan Tim Pauwels als de Tante Kaat van de politieke journalistiek klaar om het gevoerde gesprek van de nodige tekst en uitleg te voorzien. Op het laatst werd Tim zelfs naast Kathleen aan tafel gezet om haar ter plaatse bijstand te verlenen. ‘Hoe zit dat nu met die nota-Dehaene?’ vroeg Kathleen dan. Waarop Tim zei: ‘Moeten we niet eerst uitleggen wat die nota-Dehaene nu precies is?’ Wat restte er Kathleen nog buiten schaapachtig knikken en hopen dat haar gitzwarte laarzen de aandacht voldoende zouden afleiden van haar acute gebrek aan metier?

Soms doet ze me denken aan Freya Van den Bossche. Ze ziet er niet slecht uit, ze zal wel talent hebben, maar om de een of andere duistere reden is ze sneller dan het licht naar het zenit van de televisiejournalistiek gekatapulteerd. Het zegt natuurlijk veel over wat een duidingsprogramma in deze tijden van botox en eeuwige strakheid moet zijn: snel, flitsend, misschien niet noodzakelijk accuraat of relevant maar altijd mooi om naar te kijken. Ben ik vervelend als ik wel eens verlang naar een zoutloze geut saaiheid?

Ik hoef niet voortdurend slim gemonteerde filmpjes die weliswaar lekker wegswingen op een toepasselijk deuntje, maar toch vooral de karige inhoud moeten maskeren. Een portret van Joëlle Milquet op de tonen van La poupée qui dit non: grappig, hilarisch zelfs, maar waarom gaat het niet verder dan een collage van citaten en beeldfragmenten? Bestaan er dan geen mensen die hier meer over te vertellen hebben? En als die er echt niet zijn, wat vertelt zo’n reportage dan eigenlijk? Ik begrijp dat het niet makkelijk is om van politiek schlagermuziek te maken zodat het een groot publiek aanspreekt. ‘Een staatshervorming is nu eenmaal saai’, herhaalde Marc Reynebeau zichzelf zo’n dertig keer in de studio. Dat kan best zijn, maar misschien hoeft het helemaal geen half uur lang over de Belgische politiek te gaan? Wie weet, is er zelfs een buitenland – ergens voorbij Waregem Koerse – waar ook eens iets opmerkelijks gebeurt? Het is maar een idee.

Door Tine Hens