Garnet’s Gold
Nearly done. Die twee woorden zijn representatief voor het leven van Garnet Frost, een Britse excentriekeling van diep in de vijftig die wordt gevolgd in Garnet’s Gold – een docu die op het Leuvense Docville werd bekroond. Duizenden dingen heeft de charismatische dromer al uitgeprobeerd, maar hij slaagt er maar niet in om iets tot een fatsoenlijk einde te brengen. Zijn leven is een klerezooi. Stop Garnet een biografie van boeienkoning Harry Houdini in handen en hij begint in een roes een kist te bouwen waaruit hij wil ontsnappen. Alleen moet iemand hem daarna helpen omdat hij het deksel niet open krijgt, ook al is hij ongeboeid.
Toch vindt zijn bejaarde, zieke moeder – ooit probeerde kunstschilder Lucian Freud haar te versieren – haar zoon heel verstandig. ‘Hij is zo arm als de straat en toch is hij iemand die het land zou kunnen rechthouden in plaats van die bende gekken die nu aan het roer staat’, klinkt het uit de mond van het oudje. Niet dat Garnet zoiets zou wíllen doen: op een zelfpijnigende manier is hij toch vooral bezig met vragen over liefde en geluk, de dood en zijn eigen leven, dat hij verkwanseld heeft.
Garnets nieuwste obsessie heeft te maken met een bijna-doodervaring die hem twintig jaar geleden overkwam, tijdens een wandeltocht door de Schotse Hooglanden. Bij een val van een berg verloor hij het bewustzijn. Toen hij opnieuw wakker werd, ontdekte hij in een steile rivierbedding bij Loch Arkaig een verweerde staf die tussen twee rotsen zat geklemd.
Garnet begrijpt nog altijd niet wat er toen met hem is gebeurd, maar de gedachte om naar die plek terug te keren, heeft hem sindsdien nooit meer losgelaten. Hij heeft zichzelf wijsgemaakt dat daar een schat van veertigduizend goudstukken ligt, munten die deel zouden uitmaken van de sinds 1746 verdwenen schat van de Britse troonpretendent Charles Edward Stuart, beter bekend als Bonnie Prince Charlie.
Dat Garnet die schattenjacht aangrijpt als alibi voor een zoektocht naar zichzelf en de zin van het leven, is van meet af aan duidelijk. Soms heb je ook de indruk dat documaker Ed Perkin zijn onderwerp een beetje voorbijholt: echt diep doordringen tot Garnets ziel lukt hem niet helemaal. Ondanks die tekortkoming weet dit outdooravontuur, een dwingende mengeling van intimiteit, humor en existentialisme, toch te charmeren. Perkins expressionistische camerawerk is fraai en hij slaagt erin om de mystiek van de natuur in lyrische beelden uit te drukken. Oh, those Scottish Highlands…
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier