FASTFOOD OP EEN SOKKEL. Saatchi introduceert het moderne kunsttoerisme: snel door zoveel mogelijk hoogten en laagten van de hedendaagse kunst.
SAATCHI GALLERY
COUNTY HALL, SOUTHBANK IN LONDEN, TOT EIND NOVEMBER. WWW.SAATCHI-GALLERY.CO.UK
Galleon & Other Stories
Er is geen ontkomen aan: al van in Waterloo Station word je om de oren geslagen door het hyperactieve Saatchi-promotieteam. Het zwaait met in plastic verpakt fotomateriaal, wil je verleiden met gratis T-shirts en duwt je met geweld de County Hall binnen. Waar je stuit op de onvermijdelijke haai van Damien Hirst om vervolgens Galleon & Other Stories aan te vatten. De zomertentoonstelling in het nieuwe en statige onderkomen van Charles Saatchi ontvouwt zich als een eivol evenement dat speciaal ontworpen lijkt voor de hongerige kunsttoerist. Er is van alles wat: een forse lading schilderkunst voor de trage kijkers, installaties met flitslichten voor snelle verbruikers, kunst van bekenden en onbekenden en net dat toefje intrige om verzadigd naar buiten te lopen. McSaatchi waaraan enkel nog de oversized cola ontbreekt. Met een beetje concentratie valt er toch nog iets te rapen dat mogelijk met kunst te maken heeft.
Galleon is een bindmiddelloze monstertentoonstelling die – zoals de titel zegt – begint met een galjoen van Bryan Griffiths. In tien Display Rooms vind je achtereenvolgens de op een na troosteloze schilderijen van succesnummer Peter Doig, een duizelingwekkende muurschildering met kippenbotjes van Kate McGwire, en een minutieus gecomponeerde installatie met tekeningen van Jamie Shoulin. Van Berlinde de Bruyckere is een opgezet, zwart paard dat als een vrouw op een sokkel zit – intrigerende opstelling en een beeldige rugpartij, maar dat is het dan. Dan wacht nog een karrenvracht matige doeken van kunstenaars die zogezegd boven alle twijfel verheven zijn (Richter, Dumas, Tuymans). Saatchi zou natuurlijk Saatchi niet zijn zonder de fameuze Britse voltreffers. In de majestueuze Rotunda Gallery staan pronkjuwelen waarvan sommige zo ontroerend zijn dat zelfs de luidruchtigste puberklas er stil van wordt. En dan hebben we het niet over het beslapen bed van Tracey Emin of de op sterk water gezette haai van Hirst, maar over de fijnzinnige minimensjes van Ron Mueck. Eentje van ongeveer een meter lang ligt poedelnaakt dood te wezen op de grond, terwijl een wonderlijk mokkende engel met gespreide vleugels toekijkt van op een houten kruk. Om nog maar te zwijgen van Muecks masker: het superrealistische maar gigantische gezicht hangt als een olympische godenverschijning in een nis. Fronsend en verschrikkelijk ontevreden, alsof het zegt: ‘Wee gij, aanschouw mijn vreesaanjagende profiel en geef onmiddellijk dat T-shirt terug’. Els Fiers
Els Fiers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier