De heren van TV On The Radio, al jaren de ‘chouchous’ van Alternatief Amerika, hebben zowaar een popplaat gemaakt. Met invloeden van Earth, Wind & Fire, Prince en – nee, serieus – Michael Jackson. Dat schreeuwt om een woordje uitleg van zanger-gitarist Kyp Malone en knoppendraaier Dave Sitek. ‘Kerel, straks moet ik je tóch nog op je gezicht timmeren.’

e doen iets vreemds maar aanstekelijks met gospel, blues, jazz en doowop. Ze werden al de zwarte Sonic Youth genoemd. En twee jaar geleden riep Spin hen uit tot Band van het Jaar en belandde Return To Cookie Mountain in allerhande eindejaarslijstjes. Reden genoeg voor frontmannen Tunde Adebimpe en Kyp Malone om lekker onderuitgezakt van hun cultstatus te genieten, maar dat was buiten Dave Sitek gerekend. De multi-instrumentalist en tevens producer van Liars, Yeah Yeah Yeahs en Scarlett Johansson heeft op Dear Science, – mét komma – het muzikale roer helemaal omgegooid.

Op het gevaar af om meteen op mijn gezicht te krijgen:’Dear Science,’ is voor jullie doen een erg poppy plaat.

Dave Sitek: Zie ik eruit alsof ik je op je gezicht zou slaan? Mocht je zeggen dat je het een shitty record vindt: ja, dán misschien (lacht). Maar je hebt gelijk, Dear Science, ís een toegankelijke plaat. Zo is ze ook bedoeld. Ik denk dat ik voor de hele groep mag spreken als ik zeg dat we wat waren uitgekeken op de noisy wall of sound die we twee platen lang hadden opgebouwd. Als producer en sound engineer was ik het persoonlijk ook een beetje beu om weer de ene geluidslaag op de anderete stapelen. Dit keer is er geen enkel instrument langs mijn mengtafel gepasseerd. Alles ging rechtstreeks op band, zónder distortion of enige andere vorm van geluidsmanipulatie. En niet onbelangrijk: we hebben met de band het afgelopen jaar ook veel naar popalbums zitten luisteren. Michael Jackson, Earth, Wind & Fire, Echo & The Bunnymen, Prince: dat soort dingen.

Jullie zijn naar verluidt erg populair onder hiphoppers. Met deze plaat lijken jullie daarop in te spelen.

Sitek: Bedoel je dat we een rapplaat hebben gemaakt? Kerel, straks moet ik je tóch nog op je gezicht timmeren (lacht). Nee, ik snap wel waar je naartoe wil. Je hoort op deze plaat zeker de invloed van alle rap, hiphop en r&b waar we naar luisteren. Dance Choose is in essentie echt een rapsong. En in Snork & Owl kun je een r&b-nummer horen als je wil.

Kyp Malone: Ook al heb ik het in die song dan over onderwerpen die je niet met r&b zou associëren: dood, wedergeboorte en de pruim van mijn vriendin. (lacht niét)

Waarmee we zijn aanbeland bij mijn laatste opmerking over de plaat: ze gaat opvallend vaak over seks. In ‘Lover’s Day’ bijvoorbeeld: ‘I’m gonna take you, I’m gonna shake you, I’m gonna make you cum’.

Malone: Er zit inderdaad veel seks in de plaat. Ik heb er de laatste tijd wat over zitten nadenken en als songschrijver merk ik dat seksuele lust echt een motor is voor mijn creativiteit. Als we op tournee zijn en ik heb een vriendin, zal ik heel energiek spelen omdat ik boordevol frustratie en verlangen zit. Als we op tournee zijn en ik heb geen vriendin, zal ik óók energiek spelen omdat ik hoop om na de show in het broekje van een van onze vrouwelijke fans te raken. In beide gevallen is seks dus de drijfveer. Being butt naked and fucking: kan jij iets fijners bedenken? Iedereen moest het wat vaker doen, dan zouden we er niet allemaal zo fucking depressief bijlopen. Dus: ga de straat op, mensen, en neuk!

Over seks gesproken: Dave, jij hebt recent Scarlett Johanssons coverplaat geproducet. Had je verwacht dat ‘Anywhere I Lay My Head’ zulke controverse zou uitlokken?

Sitek: Tuurlijk. Het is sowieso een gedurfde plaat natuurlijk, we hebben die nummers van Tom Waits echt helemaal uitgekleed en met compleet andere arrangementen weer gereconstrueerd. Logisch dat mensen dan uiteenlopend reageren: people loved it or they hated it. Maar los daarvan ben ik er nogal zeker van dat Scarlett niet alleen op haar muzikale kwaliteiten is afgerekend. Toen we aan de plaat begonnen, heb ik haar gewaarschuwd: ‘Scarlett, je bent een jonge, aantrekkelijke en niet onbemiddelde Hollywoodactrice: ze gaan je zo goed als zeker lynchen.’ Daar was ze zich maar al te goed van bewust, zei ze, en het kon haar niet schelen.

En kijk: in de Amerikaanse pers is ze op brutale wijze afgemaakt. Het probleem is dat de meeste muziekjournalisten geweldig gefrustreerd zijn omdat ze weten dat ze haar nooit kunnen krijgen en haar bij wijze van wraak dan maar neersabelen. Eerlijk gezegd vond ik de reviews in de Amerikaanse pers belachelijk voorspelbaar, ik had ze evengoed zélf kunnen schrijven. But I don’t care. Ik heb toch maar mooi enkele dagen en nachten met een bezwete Scarlett Johansson in een klein kamertje doorgebracht. En dat kunnen al die hufters van Pitchfork en Rolling Stone niet zeggen (lacht).

Point taken! Nog snel een paar geruchten checken. Klopt het dat jullie aanvankelijk The Handjob Ninja’s zouden heten?

Sitek: Helaas wel, ja (lacht).

Malone: Een fantastische groepsnaam nochtans. (proeft de woorden) The Handjob Ninja’s… Verdomme, kunnen we die naam niet alsnog recupereren?

Sitek:Fat chance, Malone. Ik weet nog dat Tunde en ik tijdens een wandeling over potentiële groepsnamen liepen te pingpongen. The Handjob Ninja’s was daar toen één van, maar er zijn er héél veel gepasseerd. (plagerig) Vreemd genoeg wil er me nu niet eentje van te binnen schieten.

Tot slot: hebben jullie écht overwogen om jullie opnamestudio in Brooklyn de Stu-Stu-Studio te noemen, naar analogie met Phil Collins’ ‘Sussodio’?

Sitek: Sterker nog, het plan was om een receptionist met de naam Stewart aan te nemen, zodat hij de telefoon moest opnemen met: ‘Stu-Stu-Studio, Stewart speaking’. Ik heb er nog elke dag spijt van dat ik toen niet heb doorgezet (lacht).

Door Vincent Byloo