door Dominique Soenens

Zangeres, pianiste, actrice, componiste, stempedagoge en stemcoach Françoise Vanhecke is te zien in ‘Golven’, een muziekvoorstelling voor kleuters vanaf 4 jaar van theatergezelschap Luxemburg. ‘Golven’ maakt deel uit van Kunstkoters, een kunstenfestival van Villanella en Brugge 2002. Nog tot 7/4. Info: www.villanella.be. Tickets: 070/22 33 02

Komt een sopraan een beetje aan zijn muzikale trekken op tv?

Ik hou Arte en de Franse televisie in de gaten voor documentaires, maar ik zap ook regelmatig naar JIMtv en MTV. Als ik ervoor in de stemming ben, kijk ik graag naar clips van artiesten als Jamiroquai, Anastacia of Bono. Niet evident voor een klassieke zangeres, ik weet het, maar waarom niet? Veel van mijn collega’s zijn niet op de hoogte van popmuziek en showbizz. Dat verbaast me telkens weer.

Klassieke muziek op tv is zelfs voor jou te saai?

Het kan ook geestdrift opwekken. Het ligt er maar aan hoe het gebracht wordt. Ik herinner me dat mijn moeder me als kind ooit om elf uur ’s avonds uit bed kwam halen, omdat Maria Callas op tv kwam. Ook klassiek ballet op televisie sprak me als kind enorm aan. Tv heeft mij een beetje geholpen bij mijn carrièrekeuze, achteraf bekeken.

In 1996 stond je als een van de eerste vrouwelijke ‘stand up comedians’ in de halve finale van Humorologie. Is er vrouwelijk humortalent op televisie?

In Vlaanderen? Nee. Ik kijk vooral naar de Franse televisie en daar lopen toch wat straffemadammen rond: Josiane Balasko, Mercier. En niet te vergeten: Annie Cordy. Een grappige, Franstalige vrouw van bij ons, die in Frankrijk op handen gedragen wordt.

Fransen zouden toch een belabberd gevoel voor humor hebben?

Wablief? Het is ándere humor dan die van ons of van de Britten, dat klopt wel. Maar Fransen geen humor, nee, dat klopt zeker niet. Fransen hebben een heel vaudeville-achtige, niet-preutse humor. De humor waar ik van hou, speelt in op dagelijkse, herkenbare taferelen. De finesses van Franse humor ontgaan veel mensen misschien, omdat ze de taal niet machtig zijn. Zelfs de vertaler van de film Asterix & Cleopatra liet in het Nederlands veel verloren gaan.

Je hebt na Humorologie geen humor meer gedaan?

Nee. Ik doe gewoon de dingen die op me afkomen, en daar hoorde Humorologie toen bij. Hetzelfde geldt voor de theaterproductie voor kinderen die ik nu doe.

Je geniet internationale faam, maar je bent geen sant in eigen land. Steekt dat?

Tja. Als ik in Moskou kom, staat mijn naam in letters van anderhalve meter groot op een affiche, terwijl ik hier moet gaan zoeken in een foldertje om mijn naam in kleine letters te vinden. Zo erg is dat niet. Het heeft vooral met entourage te maken. Ik heb geen manager die alles voor mij regelt en ik heb zeker geen zin om van mezelf te gaan rondbazuinen hoe goed ik wel ben. Zolang ik maar professioneel omringd word, ben ik al tevreden. Dat is de beste vorm van respect die ik kan krijgen.