Zaterdag 13/12, 00.35 – BBC 2. Fred M. Wilcox, VS 1956
Hoe pulpy en gedateerd Forbidden Planet soms ook overkomt, deze charmante scifiklassieker heeft zijn afspraak met de filmgeschiedenis niet gemist. Op het moment dat het scifigenre door paranoia en koude-oorlogmetaforen gedomineerd werd en de Russen en de Amerikanen zich klaarmaakten om de eerste hond en apen de ruimte in te schieten, kwam MGM – de studio met als slogan More stars than in heaven – op de proppen met een film die de regels van het genre herschreef. Deze mix van Shakespeare en Freud in de ruimte geldt terecht als de 2001: A Space Odyssey (1968) van de jaren vijftig: net als in Kubricks meesterwerk draait alles om de strijd in het heelal tussen de mens en de intelligente machine.
Deze futuristische fabel, losjes geïnspireerd op Shakespeares The Tempest, speelt zich af opAltair IV, een vreemde planeet met twee zonnen en een veelal groene atmosfeer. Anno 2200 krijgt de planeet bezoek van ruimtevaarders in een vliegende schotel, een crew onder leiding van John J. Adams (Leslie Nielsen voordat hij bekend werd als amokduivel in komedies als Airplane! en The Naked Gun). Ze moeten achterhalen wat er met de bemanning van een eerdere vlucht is gebeurd. Adams en co. ontdekken twee overlevenden, de mysterieuze wetenschapper Dr. Morbius (Walter Pidgeon) en zijn dochter Altaira (Anne Francis). Al zijn ze vooral gebiologeerd door de resten van de Krellbeschaving die ze er onder het woestijnlandschap aantreffen: een uit staal en porselein opgetrokken stad met als hart een gigantische machine die door thermonucleaire reactoren wordt aangedreven en die zichzelf herstelt.
Toegegeven, er is het beschamend kitscherige liefdesverhaal tussen Altaira en Adams, de regie van Fred M. Wilcox is nooit inventief – het enige andere noemenswaardige wapenfeit op zijn Hollywood-cv is Lassie Come Home uit 1943 – en de dialogen zijn niet bepaald rock-‘n-roll. Maar Forbidden Planet heeft meer te bieden dan de lokker ‘de inspiratie voor de Star Trek-serie’. Zo zijn er het somptueuze productiedesign, dat volledig tot zijn recht komt in spectaculaire Eastmancolor, de opmerkelijke speciale effecten, die door Disney-animators werden gecreëerd, een baanbrekende experimentele soundtrack van louter elektronische instrumenten en uiteraard de populaire Robby de robot, een androïde butler én de voorloper van C-3P0 uit Star Wars. En last but not least: de ongewone diepgang, zeker voor die tijd, waarmee er gekeken wordt naar de relatie tussen mens, machine en het onderbewustzijn.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
