Geen idee hoeveel artistieke jeuk John Grant tijdens de totstandkoming van zijn derde plaat Grey Tickles, Black Pressure heeft moeten verduren. Maar het ongemak moet tergend zijn geweest.
Want tot welke capriolen leidt zijn driftige gekrab? Snug Slacks, waarin Grant in de huid van een pedante verleider kruipt, lijkt uit de koker van Was (Not Was) getuimeld: elektrofunk met een hoog gimmickgehalte en flauwe humor. Guess How I Know en You & Him wagen zich een flink eind in het straatje van de vileine rock, weliswaar opnieuw met elektronisch speelgoed in de fietsmand. En in Voodoo Doll belijdt Grant zijn liefde voor Grandmaster Flash, geflirt met rap incluis: ‘I made a voodoo doll of you/ And I gave it some chicken soup.’ Groovy!
Moeten we al dat uit de band springende jolijt nu met open mond zitten aanhoren? Hoogstens een beetje. Voorganger Pale Green Ghosts (2013) had met enkele synthpopstrapatsen al een schot voor de boeg gegeven: bij de somptueuze maar sardonische ballades waarmee hij een publiek aan zich had gebonden, zou John Grant het niet houden.
Anderzijds: als deze man iets doet, gaat hij all the way. Is dat een hap uit Harold Faltermeyers filmdeun Axel F die Disappointing (met gastvocalen van Tracey Thorn) daar neemt? Met Jean-Michel Jarre-synths en een robotstem meet Grant zich in Black Blizzard iets nauwsluitends aan, hoewel Jani misschien zal piepen dat Grant geen figuur heeft voor strak. Maar dat is dan ook de boodschap die tussen de lijnen van dit vaak groteske werk is uitgesmeerd: John Grant, inmiddels al enkele jaren in IJsland genesteld, is te oud geworden om voortaan niet precies zijn goesting te doen.
‘Grey tickles‘ (grijze kriebels) zou de letterlijke IJslandse vertaling van ‘midlifecrisis’ zijn, terwijl ‘black pressure‘ (zwarte druk) in het Turks ‘nachtmerrie’ betekent. Voor iemand die eerder al zijn cocaïneverslaving, zelfmoordneigingen en het trauma van zijn homoseksualiteit heeft bezongen, lijken de besognes van de middelbare leeftijd maar triviaal. Of is dit uiteindelijk gewoon een plaat over de antiliefde, een poel van bedrog, lust en vernedering, zoals Grant ‘narcistische flikkers’ hekelt of een oude kwelduivel (een ex?) met Hitler in verband brengt? Kan ook weer niet, want alle wereldse genot dat hij in Disappointing opsomt, weegt blijkbaar niet op tegen de lach die het gezicht van zijn minnaar verovert.
Enfin, enthousiasme heeft het deze keer van eenduidigheid gehaald. Grijze kriebels? Fluo, ja.
JOHN GRANT ***
Grey Tickles, Black Pressure
pop/elektro
Bella Union
DOWNLOAD
Grey Tickles, Black Pressure
Disappointing
Geraldine
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
