De meest gevierde neorealistische film blijft zijn reputatie alle eer aandoen.
1948
Film: ****
Extra’s:
Homescreen
Ladri di biciclette van Vittorio De Sica wordt vaak als het hoogtepunt van het neorealisme beschouwd en prijkte jarenlang op de lijstjes van de beste films aller tijden. In de jaren 70 begon De Sica’s reputatie te tanen – vooral na zijn teleurstellende latere films – en mocht tijdgenoot Roberto Rossellini ( Roma, citta aperta, Viaggio in Italia) zijn plaats innemen in het pantheon van oude Italiaanse meesters. De invloed van De Sica is nu vooral voelbaar in films uit Azië en de derde wereld: in het werk van Kiarostami en andere Iraanse minimalisten, in Filipijnse sociale melodrama’s en in Xiaoshuai Wangs Beijing Bicycle, haast een remake van Fietsendieven.
Na al die jaren blijft Ladri di biciclette nog altijd stevig overeind als de sterkste cinematografische getuigenis van de economische ontreddering in het naoorlogse Italië. En als demonstratie van De Sica’s talent om met kinderen en niet-beroepsacteurs te werken. Het waarheidsgehalte dat de film daarmee bereikt, wordt nog verhoogd doordat alles werd opgenomen in natuurlijke decors en op locatie in Rome. De Sica en zijn vaste scenarist Cesare Zavattini zijn er prachtig in geslaagd om een bedrieglijk eenvoudig verhaal op te tillen tot een naar de keel grijpend drama. Met veel compassie en zonder valse sentimenten toont deze prent waartoe mensen bereid zijn om te overleven in een wereld vol armoede en ontbering en zonder stevige morele houvast.
Na lang werkloos te zijn geweest krijgt een man een baan als afficheplakker op voorwaarde dat hij over een fiets beschikt. Zijn vrouw verpandt de lakens om een fiets te kunnen kopen, maar die wordt vrijwel onmiddellijk gestolen. En dan begint de man, begeleid door zijn zoontje, in Rome aan een wanhopige zoektocht naar de tweewieler waarvan zijn leven afhangt. Tijdens deze odyssee leert hij de mensen van hun beste én slechtste kanten kennen en komt hij zelf voor een verscheurend dilemma te staan. Wat de film onvergetelijk maakt, is de blik in de ogen van het zoontje. Op het pijnlijkste moment – als de radeloze man op zijn beurt een fiets steelt en op heterdaad wordt betrapt – verliest het jongetje zijn respect voor en vertrouwen in zijn vader en is hij meteen ook definitief zijn kinderlijke onschuld kwijt.
Patrick Duynslaegher
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier