Field Music

De macht der gewoonte deed ons hierboven weer bijna ‘artpop’ intikken, maar waarom? Het is niet omdat Peter en David Brewis heikele maatsoorten koesteren, ze een nobele doe-het-allemaal-zelfaanpak hooghouden en meer naar kamermuziek dan K-pop neigen, dat we hen met een onnodig elitair elan moeten belasten. Flat White Moon is zelfs een van hun bekoorlijkste werken: fijne gitaar- en pianohooks, goedgeluimde baslijntjes, en het ritme van Do Me a Favour gaat zelfs vrolijk rechtdoor. De Beatlesinvloed – er heeft altijd veel Eleanor Rigby in Field Music gezeten – karamelliseert zich verder in de koortjes (die ooh-la-la-las in No Pressure!). Nog meer beproefde maar wonderlijk uitgespeelde componenten zijn de occasionele droge funk en een nuchtere ‘bewolkt met opklaringen’-stemming. We kennen dat.