Fellini degli spiriti

Waar kwam de geïnspireerde gekte van La dolce vita, Otto e mezzo, Giulietta degli spiriti, Amarcord en andere modernistische, op pellicule gebrande fabels vandaan? En hoe verhield die zich tot de maker ervan: maestro Federico Fellini? Anselma Dell’Olio, die twee jaar terug al een portret maakte van de cineast Marco Ferreri, tracht het te achterhalen in deze documentaire die inzoomt op Fellini’s fascinatie voor psychoanalyse, spiritisme, séances en de mysteries van het katholieke geloof, in plaats van nog maar eens de biografische feiten chronologisch te presenteren. Het is een frisse, associatieve aanpak die je met andere ogen naar Fellini’s films doet kijken, waaruit tal van prachtige, recent gerestaureerde fragmenten worden gelicht en onderlinge verbanden gelegd. Alleen vergt ze de nodige voorkennis en reikt ze uiteindelijk weinig nieuwe of diepe ideeën aan. Het is een cinefiele lofzang waarin Fellini’s evangelie wordt uitgelegd door discipelen als William Friedkin, Damien Chazelle, Terry Gilliam en andere talking heads, aangevuld met zelden vertoonde archiefbeelden en interviews met de in 1993 overleden maestro. Samen schetsen ze het portret van een bevlogen beroepsfantast die, ondanks of net door zijn levenslange liefde voor decadentie, hypocrisie en andere menselijke gebreken, gelovig was, gebeten bleek door de theorieën van Carl Gustav Jung en in feite maar één grote inspiratiebron had: niet Chaplin, Buñuel of Rossellini, maar wel psychiater Ernst Bernard, die hem leerde hoe hij uit zijn dromen, angsten en herinneringen kon tappen.