FEIST AND FURIOUS – De nieuwe Feist is géén doorslagje van haar succesalbum ‘The Reminder’, maar een ongepolijste, bluesy songcyclus die schippert tussen tedere hartstocht en bevlogen singalongs.
Metals folkpop Universal
Wat hebben Feist, José González, The Polyphonic Spree en Mr. Oizo gemeen? Juist: allen zagen ze hun ster tot een bescheiden supernova aanzwellen nadat hun muziek in een hippe reclamespot figureerde. In het geval van Feist en haar naïef meezingwijsje 1234 betekende de iPod nanolancering het opstapje van incrowdlieveling naar wereldwijd aan de borst gedrukt singer-songwriter wier album The Reminder bijgevolg als zoete broodjes over de toonbank ging.
Já, natuurlijk weten we dat de Canadese jaren voordien menige pantalon versleet in een stoet obscure, punk- en postrockensembles met Broken Social Scene als bekendste voorbeeld, dat ze ooit de grofgebekte sparring partner van de nog onbekende Peaches was en dat er met Let It Die al een fijn, wispelturig plaatje op haar cv prijkte. Voer voor recensenten en bloggers met ziekteverlof, want eerlijk is eerlijk: Feist-het-fenomeen kreeg pas definitief vorm met haar tweede album. In het kielzog dook plots een heel leger jonkvrouwen op die óók madelieflijke folkpopsongs met asymmetrische froufrou uit hun gitaar knipten, maar geen enkele fijnbesnaarde kloon snikt tegelijk zo droef en beminnelijk als het origineel.
Het bewijs werd deze week per koerier geleverd en heeft de galmende titel Metals gekregen. Er werd namelijk een flink potje gemept, gestampt en getimmerd in de studio waar Feist met haar vaste handlangers Mocky en Chilly Gonzales Metals, euhm, inblikte. Zo leiden woeste paukenslagen en stevig handgeklap de hartstochtelijke opener The Bad In Each Other in. Af en aan zwellende strijkers, heetgebakerde blazers en een dol getokkelde gitaar komen er ook aan te pas. Meteen goed voor het beste refrein van de plaat en het verlies van een illusie voor elkeen die een tweede The Reminder verwacht.
Ze zijn er wel, de bitterzoete, met voorzichtige toeters en frivole bellen opgesmukte passages; zie The Circle Married The Line en Cicadas And Gulls. Opgepast, want af en toe breken die teder kabbelende, Carole Kingachtige wiegeliedjes halverwege open in nét niet ontsporende sing-alongs of, in het geval van Undiscovered First, weerbarstige bluesrock met een gospelfinale waarin alle meubilair en steunmuren eraan lijken te geloven. Vreemdste eend in de bijt is A Commotion, met een mannenkoor dat op het refrein inbeukt, zenuwslopende violen en een reutelende saxofoon. John Cale had er circa Fear blind voor getekend.
Le nouveau Feist klinkt rauwer en bluesier dan ooit, met songs die soms net zo bruusk omslaan als de grote oceaan die ze inspireerde, badend in een klankkleur die als ze nog organischer klonk een biocertificaat verdient. Dat de boerenbond daar maar geen lucht van krijgt.
DOWNLOADTIPS
The Bad In Each Other
Undiscovered First
Graveyard
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
