Heeft u ooit gehoord van ‘ linguistic cleansing‘? Wij niet. Tot we de term lazen in een artikel in de krant De Morgen, tien dagen geleden. In Vlaanderen blijkt er een taalzuivering aan de gang: wie zich in een andere lingo dan het Nederlands laat horen, krijgt een djoef op zijn muil. Letterlijk. De voorbeelden situeren zich niet enkel in de Vlaamse rand rond Brussel, maar ook daarbuiten, in Roeselare, Brugge en Gent.

‘Onzin’, schreeuwden Flaminganten meteen in hun blogs. ‘Stemmingmakerij uit linkse hoek, gevoed door Waalse gazetten.’

Diezelfde avond scandeerden de supporters van RC Genk op het veld van FC Tubeke de niet mis te verstane mantra: ‘ Les Wallons, c’est du kaka.

Stemmingmakerij? Zou het kunnen dat het denigrerende toontje waarmee sommige Vlaamse politici het communautaire debat het voorbije jaar een anti-Waalse stemming gaven, hier zijn weerklank vindt?

Assertiviteit is een ding. Agressi-viteit een ander.

In die zure context pakt het meidenkoor Scala uit met een gedurfde zet: een tributeplaat voor Pierre Rapsat. Een Franstalige Belg, begot! Een dooie, maar toch. Tien songs in het Waals! ‘Pure commercie’, zullen stemmingmakers roepen. ‘Een poging om de Franse markt te veroveren.’

Zou kunnen. Vlaamse groepen als Vive La Fête, An Pierlé en Zita Swoon nemen Franstalige songs in hun repertoire op om hun afzetgebied te verruimen. Het is het proberen waard: croonen ze in het Engels, dan raken ze niet eens over het Kanaal (tenzij ze zwaar in een Brits management investeren, zoals Goose). Terwijl de Angelsaksische markt overbevolkt is en bulkt van eigen talent, smeekt de Franse om frisse geluiden. Ozark Henry heeft dat óók begrepen: tijdens een recent optreden in zijn nieuwe thuisstad Parijs presenteerde hij zijn eerste song in het Frans, een duet met – houd u vast – de Waalse zangeres Karin Clercq.

L’union fait la force.

Scala’s hommage aan Pierre Rapsat is een ander verhaal. Straffer, eigenlijk. Hiermee mikken de Kolacny’s en hun meidenkoor hoogstens voorbij de taalgrens, niet voorbij de landsgrens – in Frankrijk kennen ze Rapsat niet . Ter promotie van dit album pakt het koor bovendien uit met de single Un dimanche en automne. Een lied waarin de gewraakte liefde van een Vlaming en een Waalse symbool staat voor de tweestrijd tussen beide regio’s.

‘En Flandre, en Wallonie / Certains, n’aiment pas que l’on s’aime / Le chagrin d’un belge.’

Daarmee is Scala de eerste groep die met zijn repertoire een pro-Belgisch statement maakt.

Faut oser, in dit politieke klimaat.

Wedden dat het niet lang duurt vooraleer een stemmingmaker er een anti-Vlaams pleidooi in ziet?

‘En zijn die Kolacny’s geen immigranten? ’t Is van die da ge ’t moet hebben!’

Of het zou waar moeten zijn, dat muziek de zeden verzacht.

Karel Degraeve

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content