Fastfood, maar dan slow

© © MAURO MAIOLO
Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

We zijn nu een paar jaar na het toppunt van de kookhype en dit is de situatie: ingeweken komiek Sergio Herman bakt frieten voor de connoisseurs in Holland, Jeroen Meus maakt hotdogs, Kobe Desramaults heeft een bakkerij geopend in Gent en die ene Wim die het nooit echt heeft gemaakt, doet het nog altijd met gehaktballen onder de sterk te betreuren merknaam Balls & Glory.

Kortom, de Michelinsterren hebben plaatsgemaakt voor traditionele middenstandsactiviteiten met ketchup of mayonaise of allebei. De gentrificatie van gewonemenseneten. Fastfood, maar dan slow.

En daar is niks mis mee. Ik eet telkens ik in Leuven ben een vegetarische Tonnato Dog uit de Würst. Erg lekker. Met die kappertjes en zo. Voilà, nu wil ik er een. Maar ik zit in Italië. Dat is echt heel vervelend.

Maar ik verhoud me wel tot culinaire avant-garde als Frank Deboosere tot satanische metal en een conclusie is dus ook: blijf lang genoeg in Vlaanderen en je grootse ambities worden wel herleid tot gehaktballen en worsten.

We blijven middelmaat verheerlijken. En dat heeft sympathieke trekjes. Alles in België is klein, dichtbij, aanspreekbaar en iedereen kent elkaar – om het met een modewoord te zeggen – letterlijk.

Maar het probleem is dat die kleinheid een soort doctrine is geworden. Je mag er niet uit of naast, want op erg dwingende wijze moet het wel allemaal ongedwongen blijven.

Daarbij komt dan nog dat we ons als verliezers gedragen.

Neem bijvoorbeeld die vreselijke Olympische Spelen. We deden het daar redelijk. Niet slecht, niet historisch goed. Leek in de media wel alsof we het goud met de sputterende C130 van het Belgisch leger moesten gaan ophalen. Terwijl Zwitserland, van de koeien en zo, Zweden, Nederland en de beide Korea’s het wel beter deden.

Dan mogen we wel optimistisch zijn, maar moet het niet lijken alsof we alles daar gewonnen hebben.

Of nog een ander mediafenomeen. Internationale lijstjes uit andere media overnemen met misplaatste fierheid. Zo was er een zoveelste ranking van de Europese universiteiten die een vriend me onlangs liet zien. De KU Leuven jubelt samen met de hele Vlaamse pers dat ze er toch maar mooi bij zijn.

Bij de top 100.

Hoeveel universiteiten zijn er in Europa? 74? Het nieuws zou moeten zijn: er zijn blijkbaar meer dan 100 universiteiten, zouden we onze kennis niet eens wat beter per vakgebied centraliseren in de plaats van in elk dorp een afdeling dierengeneeskunde neer te planten.

Of nog een klassieker. Als er een van ons ergens in Hollywood een scheet uit zijn darmen mag gaan persen in de plaats van in Deurne of Luik, ja, dan is het ook elke keer feest. Iemand tekent bij een ’talent agency’ met 6000 klanten onder wie misschien wel Brad Pitt maar ook de derde gast van links in massascène 44 in Titanic. Of een film die hier 46 kijklustigen lokte, krijgt in een Spaanse provinciestad ergens een prijs. Hoogstens klein nieuws.

We moeten dringend de lat wat hoger leggen als het over onszelf gaat. En ik bedoel: letterlijk.

P.B. GRONDA

Als er een van ons ergens in Hollywood een scheet uit zijn darmen mag gaan persen in de plaats van in Deurne of Luik, ja, dan is het ook elke keer feest.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content