FANTASTISCHE FANS

Bella (KRISTEN STEWART) uit Twilight. Een ondoordringbare geest in een bezwangerbaar lichaam: zou het kunnen dat ze deels weerwolf is?

JOOST VANDECASTEELE, auteur van onder meer Massa en Vel, stilt met een nieuwe maandelijkse column zijn innerlijke nerd.

Geen opperwezen met betere resultaten dan televisie. Elk facet van ons miezerig bestaan kan verholpen of verbeterd worden dankzij de magische combinatie van een onbevangen (ander woord voor onvoorbereid) expert met een diploma in toegepaste betweterigheid en een camera. Een programma creëert koppels die verlammende nervositeit verwarren met liefde en een ander programma op dezelfde zender lost zes maanden later hun relatieproblemen op, ontstaan wegens een slechte start, met een nieuwe outfit. Want niks helpt beter tegen twijfel of hij de ware wel is dan een gratis strakke broek. Een cyclus die even routineus is als het levensverloop van een Komen eten-kandidaat volgens Dag Allemaal. Eerst mag de meest opvallende onder hen (Lesley-Ann Poppe versie 16) tussen de televisiepagina’s verklaren wat voor zotte doos ze is en hoe zichzelf blijven de verhevenste staat van zijn is. Een paar weken later mag ze ergens vooraan in het tijdschrift vertellen hoe plotse roem heel haar leven veranderd heeft en hoeveel leuke reacties en lucratieve voorstellen ze gekregen heeft. Om een maand later ergens achteraan met een trieste foto zonder make-up te snikken dat geen enkel voorstel iets concreets heeft opgeleverd, enkel faillissement en een weggelopen vent. The circle of life, Simba.

En zoals het een opperwezen betaamt, geloven we dat het talloze mysteries en mythes verborgen houdt. Want een medium met zoveel impact op ons leven en dat net als film en games zo veel tijd en aandacht opeist, kan onmogelijk een leeg en zielloos ding zijn. Het is daar, in deze onwil om onze obsessie als nutteloos te beschouwen, dat de meest fascinerende fantheorieën ontstaan.

Laat mij eerst het belangrijke onderscheid maken tussen een easter egg en een fantheorie. Het eerste is een bewust door de maker gecreëerd detail voor de oplettende kijker, zoals Pac-Man opmerken ergens op een plattegrond in de film Tron of hoe in Breaking Bad zowel de teddybeer in het zwembad van seizoen 2 als drug lord Gustavo Fring van seizoen 4 allebei na een ontploffing een oog en een half hoofd verliezen. Die easter eggs komen het meest voor in games, als beloning voor zo veel door de speler verspilde uren. Zoals in GTA V ergens in een kast een boek staat met de titel Red Dead, van ene J. Marston, wat een personage is uit Rockstars Red Dead Redemption dat in die game verklaarde ooit een boek te zullen schrijven over het wilde Westen.

Maar hoe fantastisch en bijna bewonderenswaardig die rondgestrooide broodkruimels ook zijn, ik blijf een ongebreidelde fascinatie koesteren voor de meest ingewikkelde, door fans bedachte theorieën, soms in de veronderstelling dat ook die analyses overeenstemmen met wat de goddelijke bedenker in gedachten had. Ook al beweren zoveel makers, scenaristen en regisseurs in interviews dat hun ideeën meestal niet verder reikten dan de volgende aflevering, toch bestaat er die noodzaak om in iets meer te geloven dan wat er te zien is. Want het kan gewoon geen toeval zijn dat Jezus en Steven Moffat (Sherlock, Doctor Who) nooit in dezelfde ruimte gesignaleerd zijn.

Wat mij precies aantrekt in deze moderne godsbewijzen weet ik niet. Of ze kloppen of niet, interesseert mij zelfs amper. Maar zoals elke goeie heistmovie of oplichtersfilm staat en valt met het ingenieuze van de strategie en de complexiteit van de uitvoering, zo onderscheiden de beste fantheorieën zich door hoe vergezocht de premisse is en hoeveel details die gedachtegang ondersteunen. Met onderaan op de ladder de theorie dat het internationaal bespotte nummer Friday van Rebecca Black stiekem over de moord op JFK handelt. Of de bijna algemeen aanvaarde theorie dat elke Tarantinofilm zich afspeelt in een alternatief universum waar de succesvolle aanslag op Hitler in een cinema de reden is waarom iedereen in Pulp Fiction een gewelddadig popcultuurgenie is. Of pareltjes verspreid over het internet over hoe niet The Avengers in de gelijknamige film de overwinnaars zijn, maar de zogenaamd verslagen slechterik Loki. Hoe heel de aanval op New York een afleidingsmanoeuvre was om terug in Asgard te raken en daar de Infinity Gauntlet, een soort handschoen met controle over tijd, ruimte en wat wetenschappers al de rest noemen, te stelen voor Thanos (dat paarse monster te zien bij de aftiteling). Een voorwerp dat ook nog eens ter sprake komt in de nog te verschijnen Guardians of the Galaxy-superheldenfilm.

Wacht, deze nerd moet even op adem komen. Iets te veel referenties achter elkaar.

Of hoe James Bond een codenaam is gebruikt door geheim agenten die tussen de films door sneuvelen of gearresteerd worden. Waarom denkt u anders dat Sean Connery gecast werd in The Rock als de man die ‘in de VS en het VK officieel niet bestaat’ en in Alcatraz aan zijn lot werd overgelaten?

Of hoe Nemo al vanaf het begin dood is. Of hoe het einde van Minority Report een wensdroom is van Tom Cruise in cryosleep. Of hoe in Inception niet zijn vrouw maar Leonardo DiCaprio vastzit in een droom. Of hoe Aladdin en The Flintstones zich afspelen in een verre toekomst, op de ruïnes van een verwoeste wereld.

Maar wat al die theorieën gemeen hebben, is de onvermijdelijke teleurstelling wanneer de bedenker zelf reageert en het simpelweg ontkent. Zo ontstond het idee dat het meisje Bella in de Twilight-reeks deels weerwolf zou zijn. Dat zou verklaren waarom de vampier Edward haar gedachten niet lezen, maar haar wel bezwangeren kan (hoewel vampieren zich niet kunnen voortplanten, volgens mij vanwege sperma dat al 600 jaar van het hunkeren aan het rotten is in die ballen) en waarom weerwolf Jacob zich haar lot zo aantrekt – je weet wel, soort zoekt soort. Een theorie die op fora druk besproken en becommentarieerd werd, tot schrijfster Stephenie Meyer heel het mysterie opklaarde met de zin: ‘Bella is gewoon speciaal.’ Een literair stijlmiddel bekend als de die-doet-maar-wat.

Maar hoe uitzinnig die fantheorieën soms zijn, ze bewijzen wel hoeveel tijd en moeite mensen bereid zijn te steken in wat hen werkelijk prikkelt. Dus onderschat ze nooit.

ER BESTAAT DIE NOODZAAK OM IN IETS MEER TE GELOVEN DAN WAT ER TE ZIEN IS. WANT HET KAN GEWOON GEEN TOEVAL ZIJN DAT JEZUS EN SCENARIST STEVEN MOFFAT NOOIT IN DEZELFDE RUIMTE GESIGNALEERD ZIJN.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content