BIENNALE D’ART contemporain de Lyon, La Sucriere

Les Docks 47-49 quai Rambaud en andere locaties in Lyon, van 14 september tot 31 december. www.biennale-de-lyon.org

Experiencing Duration

Fingers crossed voor Lyon want het viel dik tegen aan het front deze zomer. Venetië werd eenstemmig onthaald op boegeroep en de Praagse split show rammelde tot ver over de Tsjechische landsgrenzen. Een mens zou voor minder voor tv blijven hangen, maar er bestaat een kans dat de Franse biënnale beter werkt. Op papier ziet Experiencing Duration er alvast behoorlijk uit, niet bepaald omdat het overkoepelende thema ’tijd’ als een rots in de branding staat, maar omdat nogal wat kunstenaars meedoen die meestal wel iets prettigs serveren. Zo zakt de Chinees Wang Du af naar Lyon met een raket die tot het einde van het jaar door de stad banjert op een legertruck. Martin Creed is present met Half the air in a given space, een tros ballonnen die de helft van de exporuimte in beslag neemt. De in Brussel wonende Kendell Geers belooft een installatie rondom de ‘nobility of the female sex’ (wedden dat het weer porno zal zijn) en Wim Delvoye bereidt een monumentaal en Darwiniaans werk voor dat gebaseerd is op zijn collectie La vache qui rit-doosjes. Lyon brengt ook hulde aan de ‘hippie experience’, een niet nader gespecificeerd fenomeen dat gekant is tegen de consumentenmaatschappij en nog altijd in staat is – maar vraag niet hoe – om een tegencultuur in de wereld te helpen. Vanuit dat perspectief komt Yoko Ono met de bijna veertig jaar oude bloemenkinderprent Smile en wordt ook de zes uur durende en onmenselijk saaie film Sleep van Andy Warhol gedraaid. Sophie Calle – die haar gangen al eens liet nagaan door een privé-detective – neemt dit keer een helderziende in de arm, bloemetjeskunstenaar Michael Lin steekt een van de gevels van de Sucrière in een psychedelisch kleedje en Brian Eno van Roxy Music bedenkt een geluids- en lichtsculptuur voor de derde verdieping van Renzo Piano’s Musée d’Art Contemporain. De vrij aparte artiestenmix staat op naam van het duo Nicolas Bourriaud – Jérôme Sans, de tandem die totnogtoe de plak zwaaide over Palais de Tokyo in Parijs. Hun keuze ligt zo sterk in het verlengde van wat ze anders doen dat de achtste editie van Lyon gelijk staat aan een biënnale van Palais de Tokyo. Maar dat heeft zo zijn voordelen: we weten tenminste waaraan ons te verwachten. ‘Speed, acceleration, slowness, pause’ en meer daarvan moeten het evenement een theoretisch zetje geven. Tja, wie een ijzeren invalshoek zoekt, moet nu eenmaal niet op biënnales zijn. Extra’s: op zondag 11 september komt Spencer Tunick in Lyon een van zijn beroemde roze groepsfoto’s inblikken. Enthousiaste naaktlopers (of gepatenteerde bangeriken die iets zien in shocktherapie) kunnen terecht op www.biennale-de-lyon.org/tunick.

Els Fiers