In 2013 werden we eindelijk verlost van geluk. Dat werd wel eens tijd. De nonsens waarmee we door onze hippieouders de wereld werden ingestuurd, die is dan blijkbaar toch finaal stukgelopen op deze crisis. ‘Je kunt alles worden wat je wilt, als je het maar hard genoeg wilt.’ Ja, dat zal wel. Maar je bent dan onderwaterlasser, circusdirecteur, chirurg, schilder of danser, en wat dan? Er moet nog altijd naar de bakker worden gegaan, kinderen worden nog altijd ziek en op wandelvakantie gaan in Duitsland is nog altijd niet plezant.

Blijkt dat geluk niet gewoon ligt te wachten als je de juiste job vindt, vers fruitsap drinkt of drie keer per jaar op een vliegtuigje van easyJet kunt stappen om ‘eindelijk even weg te zijn’. Shit. Daar hadden we geen rekening mee gehouden. Vertel ons dan maar gewoon wat er moet gebeuren om de boel ietwat draaiende te houden, en laat heel die queeste naar een onvatbaar gevoel van welzijn maar even zo. Dat is ze zo ongeveer, kort samengevat. Mijn generatie.

De economische neergang van de voorbije zes jaar maakte uiteindelijk vooral ongepaste slachtoffers. Bankiers en risicokapitalisten leerden dat ze gek genoeg ’te groot zijn om te falen’. Het resultaat is dat ze nu nog heviger tekeergaan dan voordien – want blijkbaar kan er toch niks echt fout gaan, hoe bont je het ook maakt. Schitterend.

Het systeem kreunt onder het gewicht van die realiteit. De zuurstof om de ballon telkens opnieuw te vullen wordt gehaald bij kortademige loontrekkenden, kleine tot middelgrote zelfstandige ondernemers en bijgevolg ook bij de maatschappelijke inclusiviteit.

De zin voor rechts populisme die blijkbaar eigen is aan bange crisistijden, verraadt een idee over cultuur dat neerkomt op mensen die voor een Calder of een Pollock staan en zeggen: dat kan mijne kleine ook. Hetzelfde als Messi op tv zien, en zeggen: tegen een balletje trappen kan ik ook. Kijk. Hier is een bal. Trap er nu maar tegen, zoals Messi. Dat willen we allemaal erg graag zien.

Cultuur heeft hetzelfde effect op een maatschappij als een zalf op een uitgedroogde huid. Helend, verzachtend, en beschermend tegen kilheid. Het wakkert het talent voor mededogen en nuance aan. Hopelijk beseft een generatie die het leven als een soort todolijstje beschouwt dat op tijd. En gelukkig worden we dan misschien wel als we ouder zijn. Technisch gezien zijn we volgend jaar al ouder.

DE NONSENS WAARMEE ONZE HIPPIEOUDERS ONS DE WERELD INSTUURDEN, IS DAN BLIJKBAAR TOCH FINAAL STUKGELOPEN OP DE CRISIS.