De woorden ‘Quinn’ en ‘freak’ komen nogal eens in eenzelfde zin voor, maar aan talent ontbreekt het de Brit bepaald niet. Zijn sculpturen in de schaduw van de Biënnale van Venetië zijn exact wat kunst moet zijn: buitenissig en onvergetelijk.
Negen foetussen en een knoestige steen vormen samen het duizelingwekkende Evolution, een gebeeldhouwde reeks over de ontwikkeling van een eicel tot een baby. Marc Quinn kapte zijn sculpturen uit roze marmer. Elk beeldhouwwerk zit nog vast aan de ruwe materie, net zoals een foetus verbonden is met het lichaam van de moeder. De gebeeldhouwde evolutie vangt aan met een vormeloze brok marmer, opgesteld tegenover het eindproduct of het kind dat klaar is om geboren te worden. Tussenin zitten acht monumentaal weergegeven stadia, beginnend bij de eicel die aan het splitsen slaat. Daarop volgt een embryo dat achtereenvolgens oogt als een kikkervisje, een slang met een groot hoofd en een reptiel met een enorme ruggengraat. Pas aan het eind van de reeks begint de foetus van Quinn een beetje op een mens te lijken, wat de installatie op zijn zachtst gezegd confronterend maakt. Maar in hun marmeren uitvoering ogen de embryo’s en foetussen net zo statig en magisch als de Mozes van Michelangelo of de David van Bernini. Ze zijn groots en bestemd voor de eeuwigheid.
In de Venetiaanse Fondazione Cini staan de sculpturen in een open scheepsbouwloods aan het water. De foetussen kijken uit over zee. Het moet een van de mooiste settings van Venetië zijn. Het majestueuze tiental maakt deel uit van een opmerkelijke tentoonstelling met royaal veel recent werk. Quinn brak ooit door met een beeld van zijn eigen hoofd in bevroren bloed. Voor de sculptuur tapte hij bijna vier liter bij zichzelf af. Een drastische daad, maar het leverde hem heel wat exposure op. Op zijn Venetiaanse overzicht schudt hij het ene na het andere meesterwerk uit zijn mouw, die stuk voor stuk taboes doorbreken, alsof zoiets geen moeite kost. Mensen met fysieke afwijkingen en handicaps zijn levensgroot in marmer vereeuwigd. De groep, waaronder ook een zwangere man en een vrouw met een penis, wacht surrealistisch op toeschouwers die hun ogen nauwelijks kunnen geloven. Buitenproportionele olieverfschilderijen van zwemmende mensen en rauw rood vlees flankeren de sculpturen. Dramatisch, levendig: de interactie levert hoe dan ook visueel vuurwerk op.
Buiten de Fondazione zette Quinn een reusachtige opblaassculptuur van de zwangere Alison Lapper neer. De vrouw werd geboren zonder armen en met korte, misvormde benen. Toen ze zwanger bleek, maakte Quinn een beeldhouwwerk van haar, bestemd voor een lege sokkel op Trafalgar Square in Londen. Tot eind september lokt Lapper op haar voetstuk aan de rand van de zee publiek dat in bootjes naar de Biënnale vaart. Met succes, want in de luwte van de tweejaarlijkse kunsthoogmis laat Quinn een onvergetelijke indruk na.
2005-07, MARC QUINN – GEZIEN OP MARC QUINN, FONDAZIONE GIORGIO CINI, VENETIË, TOT 29/9.
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
