Esther Gerritsen

© Karoly Effenberger / GF

1 Mogen we je boek lezen als een kritiek op onze zoektocht naar de waarheid over het verleden?

Esther Gerritsen: Het is nog maar de vraag of we die waarheid wel altijd aankunnen. Bovendien is dat ook nooit de belangeloze waarheid. Wanneer iemand een waarheid zoekt waarin hij betrokken partij is, wil hij er zijn voordeel mee doen. Die waarheid dient om zijn visie of idee te ondersteunen. Wanneer je de waarheid over een ander onderzoekt, ligt dat anders. Dan kun je inderdaad belangeloos werken, want die waarheid is lekker veilig. Misschien schrijf ik daarom ook fictie. Dan kan ik alles over anderen bedenken. De laatste tijd heb ik vaak het idee dat een wereld zonder foto’s veel aangenamer zou zijn. Misschien zijn wij niet gemaakt om hele dagen te kunnen zien wat er vroeger gebeurd is en dus nooit klaar te zijn met het verleden.

2 Waarom zijn je personages toch altijd geïsoleerde mensen?

Gerritsen: Ze zijn inderdaad een beetje monomaan. Ik probeer daar dan aan te ontsnappen door meerdere perspectieven te kiezen. ‘Toch veel minder monomaan dan vroeger, hè?’ zeg ik dan tegen mijn redacteur, waarna hij opmerkt dat het nu gewoon verschillende monomane mensen naast elkaar zijn. Ik schrijf inderdaad over mensen die niet uit hun hoofd kunnen ontsnappen. Misschien moet ik het in mijn volgende boek eens over een sociaal iemand hebben. Die moet dan met heel veel mensen communiceren en relaties aangaan. Dat lijkt me lastig, misschien ook omdat het me interesseert wat mensen denken, wat er in hun hoofd omgaat. Wellicht is dat ook het enige waar je als mens een beetje grip op kunt hebben. Van de wereldproblematiek word ik sowieso moedeloos.

3 Maar je eenlingen komen wel steeds tegenover de hele wereld te staan?

Gerritsen: Ik weet ook niet hoe het komt, maar ik heb iets raars calvinistisch in me. Ik ben katholiek opgevoed, maar ik heb daar blijkbaar niet veel van onthouden. Mijn personages gaan nogal eens gebukt onder het innerlijke strafkamp in hun hoofd. Ik vind het een wonder dat iedereen iedere dag weer opstaat en er zin in heeft. Als je een beetje om je heen kijkt, is dat best wel raar, dat mensen niet heelder dagen gebukt gaan onder hun eigen gedachten. Dat fascineert me. Vind je dat raar? Ik ben bang dat het aangeboren is.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content