Esther Gerritsen: Ik kom uit een katholiek nest. Net zoals veel mensen ben ik lang op zoek geweest naar zingeving. Taoïsme en boeddhisme passeerden de revue, tot ik me realiseerde dat ik misschien moest terugkeren naar mijn roots. Het Nieuwe Testament was het eerste fictieverhaal in mijn leven en Jezus was mijn eerste, niet te evenaren superheld. Zijn verhaal lijkt heel erg over lijden, zonde en ellende te gaan, maar de essentie is natuurlijk de wederopstanding, dat het na al die ellende weer goed komt.
Gerritsen: Ik ben vorig jaar op paasretraite geweest. Als je al die diensten doet, op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Pasen, merk je pas hoe indrukwekkend dat geloof wel is. Ik was vooral heel erg gegrepen door het ritueel van die donderdag. Jezus’ laatste nacht wordt daarbij herdacht door de hele kerk leeg te maken. De kaars wordt gedoofd en de bloemen worden weggehaald. Ik zat te huilen in de kerk en ik was niet de enige. Het is ook allemaal zo echt. Ik heb een eerdere versie van het boek laten lezen door een priester. Ik liet daarin Jacob na de mis buiten de kruimels van het brood van het altaarkleed schudden. ‘Dat doen we helemaal niet’, protesteerde de priester. ‘Het is geen toneeltje, maar het lichaam van Christus, en dat gooi je niet zomaar voor de vogels.’
Gerritsen: Wanneer ik wil weten hoe iets in het verleden is gebeurd, zal ik eerder naar een biografie grijpen dan naar een groot naslagwerk. Ik wil de geschiedenis dan meemaken door de ogen van die ene soldaat of verpleger en vanuit zijn particuliere verhaal het algemene begrijpen. Biografieën hebben daardoor een speciaal plekje in mijn boekenkast. Persoonlijk sympathiseer ik met mensen met een hoekje eraf, en ik geef ze graag een rol in mijn boeken, ook al voel ik me paradoxaal genoeg meer aangetrokken tot de gladjanussen onder ons. Ik vind mensen die overal mee weg lijken te komen enorm boeiend. Ik kan uren naar Berlusconi en Trump zitten kijken en me afvragen hoe ze dat toch doen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
