Legendarische platen die van de eerste tot de laatste noot live gespeeld worden: we kunnen stilaan van een trend gewagen. Maar moeten we daar ook blij mee zijn?

(W.V.D.)

De voorbije weken bracht Roger Waters in Vorst een – bijna – integrale versie van Dark Side Of The Moon, en speelden de postrockpioniers van Slint hun magnum opus Spiderland in de AB. Sonic Youth bracht Daydream Nation van voor naar achter op het Primaverafestival in Barcelona – eind deze zomer op Pukkelpop – en Hooverphonic toert door ons land met een reprise van A New Stereophonic Sound Spectacular. En dat is nog maar het begin, want dit najaar start de AB met Rewind, een concertreeks die helemaal op de nieuwe rage gericht is.

Gorki en The Scabs mogen de spits afbijten met live-opvoeringen van Gorky en Royalty in Exile. En daarna is het de bedoeling dat elk jaar drie à vier Belgische groepen een sleutelalbum live spelen, indien mogelijk in hun originele bezetting. ‘Het enthousiasme is enorm’, glundert programmator Kurt Overbergh van de AB. Maar dat hij Rewind speciaal op poten zette om T.C. Matic terug bij elkaar te krijgen, zoals gefluisterd wordt, ontkent hij met klem. ‘Natuurlijk staat hun debuut op mijn shortlist van platen die ik graag uitgevoerd zou zien. Maar daar staan 25 titels op. Worst Case Scenario van dEUS. Geography van Front 242. Het debuut van Moondog Jr. en van The Kids. A Tâtons van Axelle Red. Zelfs Hoezo van Clouseau.’

Dat een groep een klassieker van de eerste tot de laatste noot live speelt, is op zich geen nieuw gegeven. David Bowie deed het jaren geleden al met Low, The Cure met Pornography, Brian Wilson met Pet Sounds en Smile, The Stooges met Fun House en Lou Reed met New York en Magic And Loss.

‘Het is gewoon een manier om op te vallen in de competitieve livemarkt’, liet Ian Anderson van het herenigde Jethro Tull onlangs optekenen in de New York Times. ‘Dat is tegenwoordig de enige markt waar nog iets te rapen valt.’ Al blijft het natuurlijk wel een vreemd gegeven. Zeker in deze tijden van iTunes en iPods, waarin nauwelijks nog platen worden verkocht.

‘Mensen zullen sommige klassiekers altijd live willen horen’, meent Overbergh. Inclusief vullertjes, dus, en andere nummers die nooit live gespeeld moesten worden. ‘Groepen hebben dit altijd al gedaan. Het alternatieve Britse festival All Tomorrows Parties heeft al jaren een concertreeks die Don’t Look Back heet. Alleen gebeurt het nu vaker. Misschien omdat mensen in deze vluchtige tijden nood hebben aan vaste waarden?’

In de VS is in elk geval de eerste artiest al gesignaleerd die de nieuwe trend van livereprises schaamteloos probeert uit te melken: Alice Cooper speelde onlangs een integrale versie van zijn… Greatest Hits. Néé, Paul Michiels en Jan Leyers, néé!’ (W.V.D.)