Ain’t Them Bodies Saints is een van dé festivalfavorieten van 2013. Na bejubelde passages op Sundance, in Cannes en Deauville doet het tragische gangsterverhaal met Casey Affleck en Rooney Mara als verscheurde geliefden ook Gent aan. Een gesprek met regisseur David Lowery.
Hoe komt een prille dertiger op een misdaadprent die zich in het Texas van de seventies afspeelt?
DAVID LOWERY: Via veel omwegen! (lacht) Ik wilde een rechttoe-rechtaanactiefilm maken, maar die insteek begon me al gauw te vervelen. Niks mis met een goeie actiefilm, maar er zelf eentje schrijven bleek ongelooflijk saai. Bovendien voelde ik me schuldig als weer iemand het loodje moest leggen. Zelfs voor de slechtste slechterik had ik bergen sympathie.
Na een tijdje besloot ik er een persoonlijkere draai aan te geven en injecteerde ik mijn liefde voor all things seventies in het scenario. Amerikaanse cinema en muziek ademden toen iets folkloristisch uit. Zelfs eigentijdse verhalen kregen een mythische laag. Zo belandde ik bij het beeld van een boef die uit de gevangenis ontsnapt. And the rest is history.
Je noemt je film geen ode maar een herinnering aan de cinema uit de seventies. Leg dat eens uit.
LOWERY: Op de set zei ik vaak dat we voor een sprookjesachtige, tijdloze feel moesten gaan, maar tijdens de montage merkte ik dat de beelden in de eerste plaats op herinneringen leken. Zo komen nevenpersonages nooit in beeld als ze aan het woord zijn. Ons geheugen werkt op een vergelijkbare manier: details belanden op de achtergrond. Hetzelfde gold voor mijn aanpak. Natuurlijk ben ik schatplichtig aan bepaalde films uit de jaren zeventig. Dat betekent echter niet dat ik shots onbeschaamd heb gekopieerd. Ik ging voor evocatie, niet voor imitatie.
Toch doen criticasters je film af als een pastiche van de vroege Terrence Malick.
LOWERY: Ja, ik film graag tijdens zonsopgang en -ondergang. En het klopt dat de gangstergeliefden uit mijn prent aan die uit Badlands doen denken. Toch was ik er niet bewust op uit een ‘Malickje’ te doen. Als de grootmeester me al rechtstreeks beïnvloed heeft, is het op montagebied. De baanbrekende cuts in The Tree of Life evenaren Prousts literaire innovaties. Zelden werd de kracht van het geheugen zo tastbaar weergegeven.
Onlangs daagde je Amerikaanse bioscoopbezoekers uit tijdens het weekend niet één maar vier films te gaan zien. Hoe kwam je daarbij?
LOWERY: Tegelijk met Ain’t Them Bodies Saints kwamen er in de VS nog drie indies uit. Ik ben bevriend met de regisseurs van die films, en zo wilde ik de resultaten van iedereen stimuleren. De vier distributeurs steunden het initiatief door prijzen uit te loven aan iedereen die de taak had volbracht en het aantal inzendingen was overweldigend. Er is dus nog hoop. (lacht)
AIN’T THEM BODIES SAINTS
11/10, 22.30 uur; 14/10, 19.45 uur, 16/10, 17.30 uur. Vanaf 6/11 in de bioscoop.
DOOR STEVEN TUFFIN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
