Zondag worden de Academy Awards uitgereikt. Bij de vrouwen leek lang een duel tussen ex-winnaars Cate Blanchett (twee Oscars) en Jennifer Lawrence (eentje) in de maak. Maar dat was buiten Brie Larson gerekend. In Room speelt ze een jonge vrouw die jarenlang door haar verkrachter wordt opgesloten, een rol waarmee ze de concurrentie dit awardseizoen al driemaal het nakijken heeft gegeven. Brie Larson over de kunst van het diepzeeduiken in een gruwelijke rol.
Niet Cate Blanchett, Jennifer Lawrence, Charlotte Rampling, Kate Winslet of Alicia Vikander maar Brie Larson won de prijs voor beste actrice van de Golden Globes, de Screen Actors Guild én de Bafta’s. En dat met een rol in de bescheiden Canadees-Ierse productie Room. Twee jaar geleden presenteerde Larson op het Gent Film Fest Short Term 12, een levendige indiefilm over een tehuis voor in de steek gelaten tieners, waarin Larson uitblonk als jongerenbegeleidster. Ook in Room, een verfilming van het gelijknamige boek van Emma Donoghue, etaleert de 26-jarige Amerikaanse buitengewone weerbaarheid. Ze speelt ‘Ma’, een jonge vrouw die al zeven jaar opgesloten zit in een kamer in het huis van een verkrachter. ‘Ma’ doet er alles aan om haar vijfjarige zoon zo normaal mogelijk op te voeden. Moeilijk, want hij is in die kamer geboren en heeft ze nog nooit verlaten. Room, voor alle duidelijkheid, is minder benauwend of huiveringwekkend dan je zou denken. De film heeft geen oog voor de ontvoerder, maar bezingt de levensdrift en de vindingrijke overlevingsstrategieën van moeder en zoon.
Om extra diep in haar vertolking te kunnen gaan, stippelde Larson voor zichzelf een overlevingsstrategie uit. ‘Het was een zeer uitputtende rol. Maar ik wist waar ik aan begon, had me goed voorbereid. Vrienden en familie bleven ook dicht in de buurt, om me zo nodig op te vangen. Daarnaast stelde ik voor mezelf duidelijke grenzen: wanneer ben ik Ma, wanneer mezelf? Ik vergelijk deze rol het liefst met diepzeeduiken, waar ik overigens een brevet voor heb. Diepzeeduiken is meer dan vanaf een boot in de oceaan duiken. Je moet alles op voorhand plannen en uitrekenen. Want hoe dieper je gaat, hoe minder tijd je onder water kunt doorbrengen en hoe trager je weer naar de oppervlakte kunt gaan. Hetzelfde bij Room: ik vertelde regisseur Lenny Abrahamson vooraf hoe lang ik hoe diep kon gaan, hoe lang ik de duisternis kon verdragen. Soms was dat een uur, soms vier uur. Ik wilde dat de cameraposities en dergelijke op voorhand vastlagen, zodat ik me enkel op mijn acteerwerk hoefde te concentreren. En ik vroeg hem om me na afloop de tijd te gunnen om te bekomen.’
Ook qua research liet Larson niets aan het toeval over. ‘Met een traumaspecialist besprak ik de effecten van jarenlang seksueel misbruik. Maar ook hoe een brein zich organiseert wanneer je zeven jaar in dezelfde ruimte vastzit. Blijkbaar laten je hersenen het trauma niet toe zolang je in een onzekere situatie verkeert. Ze willen dat het lichaam overleeft, dat je niet bezwijkt onder de enorme druk, en dus gaan ze in overlevingsmodus. Pas wanneer je veilig thuis bent, manifesteert het trauma zich. Ik heb ook met dokters en voedingsdeskundigen gepraat over de gevolgen van een tekort aan vitamine D, zon en gevarieerd voedsel. Wat gebeurt er als je geen tandenborstel hebt, geen shampoo of zeep? Hoe reageert je lichaam dan? Ik heb dat voorzichtig nagebootst. Met een voedingsdeskundige werkte ik een dieet uit zonder koolhydraten en suiker. Met een sportcoach probeerde ik spieren bij te kweken. De enige bescherming die mijn personage heeft, is haar lichaam. Ze is nog niet volledig weggekwijnd. Ze doet haar best om alert te blijven.’
LARSON DEBUTEERDE op negenjarige leeftijd in de tv-serie To Have & to Hold. ‘Toen ik zes was, vertelde ik mijn moeder dat ik actrice wilde worden. Ik weet nog altijd niet hoe ik daarbij kwam. We woonden helemaal niet in LA. Niemand in de familie zat in de entertainmentindustrie. Een jaar later reed ze de oude Mercedes voor. We ruilden Sacramento in voor LA. Alleen wat in de auto kon, mocht mee. Veel was dat niet. Ik herinner me een plastic dinosaurus en dat was het. Onze studio in LA was niet veel groter dan de kamer in Room. Om een beetje plaats te hebben, moest het bed elke ochtend weer in de muur geplooid worden. We hadden het niet breed. We aten héél vaak macaroni met kaas of instantnoedels. En toch heb ik er de mooiste tijd van mijn leven beleefd. Mijn mama was de hele tijd met ons bezig. Ze had een rijke verbeelding. Alles was een spel, alles was leuk. We dansten, speelden, sprongen de hele tijd. Pas tien jaar later heb ik beseft waarom we in de eerste plaats verhuisd waren: mijn vader had de scheiding aangevraagd. Mijn moeder was naar LA vertrokken met niet veel meer dan een oude auto en vierduizend dollar. Ze kende er niemand. Maar ze verloor de moed niet, ze verzon een wereld vol plezier en verbeelding. Terwijl het geld op raakte, hield ze de schijn op. Mijn zus en ik hadden niets door.
‘Mijn ma begreep niet dat ik maar bleef doorrazen over acteerlessen. Als kind was ik extreem verlegen. Met mensen praten vond ik doodeng. Maar acteren ging me goed af. Ik kreeg rollen in lokale toneelstukken, ik speelde monologen, ik werd gevraagd voor tv-series. Ik bloeide helemaal open, maar ik bleef het lastig hebben om vrienden te maken en sociaal te zijn. Dat is de tweedeling in mijn leven. Zet me op een podium en ik sta er, nodig me uit op je verjaardagsfeest en ik val door de mand als een nerveus, verlegen geval.’
Of dat geval zondag een Oscar wint of niet, u zult sowieso nog van haar horen. Binnenkort is ze te zien in The Glass Castle van Destin Cretton (Short Term 12) en in Free Fire van Ben Wheatley (Kill List, High-Rise). En op dit moment zoent ze King Kong op een filmset in Australië. ‘Over Kong: Skull Island mag ik nog niet veel vertellen. We brengen het verhaal van King Kong. Heb je daar al eens van gehoord? King Kong is een gigantische aap. Ik keek ernaar uit met hem samen te werken. Er is geen verband met eerdere King Kongfilms. Het is een hervertelling, maar we blijven de mythe trouw.’ Professioneel rond de pot draaien, dat kan deze rijzende ster dus ook al.
ROOM
Vanaf 2/3 in de bioscoop.
DOOR NIELS RUËLL
‘OVER KONG: SKULL ISLAND MAG IK NOG NIET VEEL VERTELLEN. WE BRENGEN HET VERHAAL VAN KING KONG. HEB JE DAAR AL EENS VAN GEHOORD?’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
