Paulo Coelho, Arbeiderspers, 265 blz., euro 15,25 (Oorspronkelijke titel: ‘Onze minutos’)

Paulo Coelho schreef zichzelf naar de hoogste regionen van het literaire firmament met O alquimista (1988). Vijftig miljoen verkochte boeken later kan men bezwaarlijk aanvechten dat de Braziliaan een universele taal gevonden heeft. De Pelé van het moderne sprookje zet zijn allegorieën overal ter wereld neer, en overal ter wereld wordt hij begrepen. Maar net als die van de stervoet- baller is de taal van Coelho een soort oninteressante grootste gemene deler, een simplistisch, risicoloos compromis waar we warm noch koud van worden.

Coelho’s verhalen draaien meestal om een held(in) op de lagere echelons van de sociale ladder die na een ongelooflijk avontuur de betekenis van het leven ontdekt. Die betekenis wordt door de oude, wijze indiaan door een opengetrapte deur binnengedragen in de vorm van een reeks clichés en platitudes: ‘Het zijn de simpele dingen in het leven die het meest buitengewoon zijn; enkel wijze mannen (lees: ikzelf) zijn in staat die dingen te begrijpen.’

Elf minuten verschilt van de vorige werken van Coelho door het mogelijk controversiële onderwerp van mensenhandel en prostitutie (Coelho excuseert zich hiervoor uitgebreid bij zijn brave lezers), maar blijft even smakeloze kost als zijn dertien andere boeken. De heldin van dienst is Maria, een schone maagd uit het Braziliaanse platteland die koortsachtig verlangt naar het grote avontuur en de grote liefde. Het meisje trakteert zichzelf op een weekje Rio en ontmoet er op het strand van Copacabana een Zwitser die haar voorstelt danseres… euh prostituee, te worden in een nachtclub in Genève. Ondanks, of dankzij de seksindustrie leert Maria de kernwaarheden van het bestaan kennen, redt ze haar ziel en zichzelf uit een precaire financiële situatie en slaagt ze erin om na een jaar zoals elke buitenlandse prostituee gezond, rijk, wijs en wel te gaan rentenieren.

Coelho beschrijft stap voor stap de initiatie van een jonge prostituee, doet dat zeer realistisch, maar geeft ons tegelijk een morele les mee . ‘Ware seksuele vrijheid kan slechts bereikt worden door een romantische terugkeer naar de waarden van hart en ziel’, klinkt het zonder gêne; wij hollen richting toilet voor een welgemeende bwweeuukk. Niet alleen schuwt Coelho elk risico, hij klinkt ook veel te zelfgenoegzaam, met als hoogtepunt – masturberend op zijn spiegelbeeld – de scène die voor Maria het startschot betekent voor de reis naar het licht: Maria leest een fantastisch boek, geschreven door een niet nader genoemde Braziliaanse auteur – iets met een Andalusische herdersjongen die op schattenjacht gaat. Volgens ons zijn Coelho’s grijze haren vals.

Hans Comijn

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content