VOOR DE EENZAMEN. In zijn perfecte sympathie met het ontredderend doordeweekse hoofdpersonage, is coupland op zijn best over leven, dood, liefde en eenzaamheid.

DOUGLAS COUPLAND

FOURTH ESTATE, 249 BLZ., a 24

Eleanor Rigby

Elisabeth Dunn is het cliché van de verbitterde jonge oude vrijster: 36, dik, weinig opgewekt en zonder allure. Zij is te eenzaam om te leven en te angstig om te sterven en organiseert haar leven op zo’n manier dat zij er niet aan herinnerd wordt dat de tijd voorbijglijdt. Liz is ontredderend doordeweeks, maar toch is ze geen zielig geval van low self-esteem. Zij heeft zichzelf nooit gehaat, meer nog, zij heeft nooit een probleem gehad om zichzelf te zijn. Alleen is zij verschrikkelijk eenzaam, gevangen in haar flat en een onaantrekkelijk lichaam. Ze droomt van een cosmetische ingreep, maar beseft dat ze nooit zover zal gaan omdat patiënten van zo’n ingreep door een familielid terug naar huis moeten worden gebracht.

Haar emotionele vacuüm wordt plots opgevuld door Jeremy, een verloren zoon van wie ze als zestienjarige afstand had gedaan, een en al loos vertrouwen in het adoptiesysteem. Jeremy is beschadigd, complex en verward. Hij lijdt aan multiple sclerose en heeft visioenen. Desondanks voelt de beslissing om hem in haar leven te laten voor Elisabeth aan als een eerste kus. Vanaf het moment dat zij zich mee laat glijden met de gebeurtenissen, valt de sluier van een postorderbestaan van haar lijf, ‘and I was light as a gull’.

De tijd die zij doorbrengt met haar hervonden zoon lijkt zonder gevolg, maar wel glorieus. Het kleinste der dagdagelijkse details wordt charmant en vol betekenis: ‘Jeremy was this new paint that had rendered me visible to the world.’ Hun ontmoeting na twintig jaar is voor Elisabeth een aanleiding om in het verleden te graven (‘The best thing about being young is being too stupid to know how stupid you really are’), maar vooral om te erkennen dat een eenzaam leven beter is dan geen leven. Zo kan ze de toekomst verzekerd tegemoet stappen omdat eerlijkheid met zichzelf een interessant leven vrijwaart. Als je de waarheid over jezelf vertelt, zo redeneert ze, ben je nooit vervelend. Want de dingen die ons beschaamd maken, zijn ook de dingen die ons interessant maken.

Couplands stijl is weergaloos gepast: in deze literaire pseudo-soap maakt de bijna journalistieke teneur de sombere berusting van Elisabeth des te schrijnender. De schrijver is hier op zijn best over leven, dood, liefde en eenzaamheid in een warm, grappig en finaal ook levenslustig verhaal. ‘I’m me. I’m real’, zegt Elisabeth. Wij geloven haar en net als zij hebben wij daar vrede mee. Hans Comijn

Hans Comijn

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content