De Foo Fighters zijn dan wel met zijn vieren, Dave Grohl, ex-u weet wel, is de onbetwiste leider en woordvoerder. ‘Ik ga niet zingen over cocaïne, juwelen en strippers, want dat maakt nu eenmaal geen deel uit van mijn leven.’
‘one by one’
komt op 21/10 uit bij BMG/Ariola
De Foo Fighters zijn een heuse groep. Omdat daar geen twijfel over mag rijzen, treffen we de volledige bezetting aan in een Parijs hotel, al dan niet languit of onderuitgezakt in de verschillende zetels, tussen de overblijfselen van een maaltje McDonalds. Dat de groep besloot gezamenlijk journalisten te woord te staan om te benadrukken dat de Foo Fighters méér is dan ex-Nirvana-drummer Dave Grohl, blijkt als statement echter even slap als een natte vaatdoek: Grohl zal bijna onafgebroken het woord voeren. Bassist Nate Mendel en gitarist Chris Schiflett konden evengoed worden vervangen door goudvissen, en na amper twee minuten verlaat drummer Taylor Hawkins het gesprek, giechelend als een schoolmeisje, na eerst een keiharde scheet te laten waarmee hij zich de gespeelde toorn van Grohl op de hals haalt.
Waarin verschilt ‘One By One’ met jullie vorige albums?
Dave Grohl: Ik denk dat het onze beste prestatie is als een band: we klinken als een groep en het zijn de beste nummers die we tot nu hebben geschreven. De songs zijn vooral krachtiger en hangen beter samen. Deze plaat verpersoonlijkt de band op een bepaalde manier, we klinken meer volwassen ook – het lijken bijna geen popliedjes meer, maar composities. De elementen van de vorige platen zijn nog steeds duidelijk merkbaar, zoals de agressieve hooks die we uit de punkrock haalden en die we koppelden aan leuke popdeuntjes. Maar de energie lijkt meer oprecht, vergeleken met vroeger. Dat heeft wellicht veel te maken met wat we het afgelopen jaar hebben doorstaan. En ook omdat de opnameperiode van zo’n korte duur was. Het lijkt wel een perfecte combinatie van denken en actieve energie in het spelen.
‘Disenchanted Lullaby’ steekt erbovenuit op de plaat, wat mij betreft. Het refrein klinkt naar Foo-normen wel erg mistroostig
Grohl:Lullaby is ook een van mijn lievelingssongs. De lyrics lijken mij anders niet zo erg negatief. Het is in feite een liefdesverklaring waarin je toegeeft dat je enkel en alleen met die ene persoon wil samenzijn, because it really fits. Al die nummers hebben een melancholische glans. Aan de oppervlakte kunnen zulke songs dan nogal donker en neerslachtig klinken, maar er priemt toch altijd een soort loutering door. En dat is voor mij de bedoeling van songschrijven: je voegt negatieve deeltjes van jezelf en uit je omgeving tezamen en je probeert er beter uit te komen.
Mijn belangrijkste motivatie bij het songschrijven is dat het gepassioneerd klinkt, en dat de mensen die luisteren een verband voelen met hun eigen leven. Iets is aanlokkelijk omdat het echt is; ik ga niet zingen over fuckin’ cocaïne, juwelen en strippers, want dat ben IK niet.
Je hebt wel gedrumd bij Queens Of The Stone Age, een groep die vaak met drugs wordt geassocieerd.
Grohl:(tegen zijn zin, afwerend) Jaa… maar het is niet zo fantastisch als je zou denken.
Had je samenwerking met QOTSA invloed op de opnames van dit album?
Grohl: Het enthousiasme van het spelen met QOTSA is zeker en vast doorgesijpeld in de Foo Fighters. Na vier maanden werken aan een album raakt het vuur uitgedoofd en is de passie wat weg. Daarom was QOTSA een heel comfortabele situatie, want ik kreeg de vrijheid om alleen maar te drummen. De magische combinatie van de Queens en mezelf was zo geweldig dat alle energie die ik daar kreeg onvermijdelijk naar de Foo Fighters ging, want ik miste de groep. (gespeelde ontroering bij de andere groepsleden)
Je werd in 9th grade verkozen tot voorzitter van de klas. Zelden zijn artiesten zo populair in hun jeugd.
Grohl: Euh, ik werd verkozen tot vice-voorzitter. (lacht) Ach, ik was de enige punkrock kid die overweg kon met de jocks (benaming voor de populaire leden van het high school footballteam, gva), maar ook met de gasten die blowden, de sulletjes… hey, ik kwam zelfs overeen met de fuckin’ leraars! Ik denk niet dat daar iets mis mee is. Eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet eens waarom ze me verkozen – ik geloof dat ik voor zowat elk vak zwaar gezakt was -, maar ik had een hoop vrienden.
Ik heb ook helemaal geen slechte jeugd achter de rug, ik kom niet uit een ontwricht gezin; ik was geen disfunctionele delinquent. In het begin van de jaren negentig, met die Generatie X- gekte en teenage angst-muziek, was het zelfs een vreemd idee dat die drummer van Nirvana zowaar een gelukkige kerel was. (imiteert critici:) ‘Hmm, interessant, dát hoor ik niet in zijn drumstijl.’ (lacht)
Voor de opnames van Nirvana’s ‘Nevermind’ koos je een uitzonderlijk agressieve snaredrum, die ‘The Terminator’ werd genoemd. Dat is nu zeker een collector’s item?
Grohl: Een zekere Ross is nu de eigenaar. Hij wordt nu de ‘Drum Doctor’ genoemd, leeft in Los Angeles en dweilt alle studio’s af. Ik heb die snare trouwens niet alleen op Nevermind gebruikt, maar op ongeveer elk Foo-Fightersalbum ook nog minstens één keer. In M.I.A. (op Nothing Left To Lose, gva) bijvoorbeeld, en op The Colour and the Shape. Alleen op deze plaat vond ik het niet echt nodig.
Taylor Hawkins lijkt overigens wat van jouw krachtige drumstijl te hebben opgepikt.
Grohl: Taylor speelt in de band wat past bij de song. We zijn echt wel heel verschillende drummers: op technisch vlak is hij far beyond alles waartoe ik in staat ben. Hij is zowel een marsdrummer, als Stewart Copeland als…
… iemand die openlijk houdt van Yes. Genoeg reden om hem de deur te wijzen, dacht ik zo.
Grohl:(bloedserieus) Neee… hij is een fenomenaal drummer, hij kan elke stijl aan en heeft een geweldig oor en gevoel voor arrangement. Veel nummers op deze plaat zijn spontaan ontstaan door de samenwerking van ons vieren, op andere hebben we ons dan weer de pleuris gezweet. Low, Times Like These, Disenchanted Lullaby waren in een handomdraai geschreven, All My Life daarentegen was oorspronkelijk een instrumentaal nummer; het heeft heel lang geduurd voor ik er zang op zette.
Na de dood van Cobain zag het ernaar uit dat je bij Tom Petty and the Heartbreakers zou spelen. Was je zo weinig zelfverzekerd? Toen bestonden de songs van je debuut toch al?
Grohl: Eigenlijk had het weinig met zelfvertrouwen te maken, want het begon allemaal met een telefoontje voor een tv-optreden met Tom Petty. En toen was ik zelfs al bezig in de studio met ons debuut (Grohl speelde aanvankelijk alle instrumenten zelf in, gva). Op dat ogenblik wist ik zelfs niet zeker of ik een eigen groep zou oprichten. Na Saturday Night Live te doen en zoveel lol met Tom beleefd te hebben, stond ik voor het dilemma: ofwel sessiedrummer voor het leven worden ofwel iets anders uitproberen, vóór het misschien te laat was. Soms denk ik er nog eens over om met Tom Petty te spelen, want hij is zowat de coolste kameraad die je je kunt voorstellen, maar (grinnikt)there’s is always time, he ain’t goin’ anywhere.
‘Gods Looked Down’ schreef je voor Scream. Is er een Foo Fighterssong die je gecoverd zou willen zien?
Nate Mendel: (schijnbaar even uit een coma ontwaakt)Stacked Actors of zo, in een versie van Creed. (algemene hilariteit)
Grohl: Tom Petty die Times Like These van deze plaat speelt, zou anders wel aardig zijn.
Jullie concert in Le Trabendo was schitterend gisteren. Ik wacht alleen nog op het moment dat Dave zijn trombone bovenhaalt.
Grohl:(grijnst) Dat zit er mooi niet aan te komen… (beantwoordt vragende blik van Chris Schiflett) Ik speelde trombone toen ik in de lagere school zat. Het was mijn eerste instrument. Hoe weet hij die dingen? Get this guy out!
Door Gunter Van Assche
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier