Eiko Ishibashi

Wie deed het nog nooit: stilstaan bij een door het zwerk drijvende luchtballon en de wet van Archimedes die het tuig daar houdt. Op The Dream My Bones Dream bundelt de Japanse Eiko Ishibashi zelfs negen (vaak instrumentale) aanleidingen om uw spreekwoordelijke pas in te houden, maar ook zij slaagt er zelden in de verwondering voor lange tijd vast te knellen. Nochtans komt dit werk ons tegemoet met een adelbrief van Jim O’Rourke, die opnieuw voor de mix en muzikale bijdragen tekende. Of ze nu de retrofuturistische electronica van Stereolab of Broadcast hanteert in Iron Veil, klassiek minimalisme uitspreidt in Silent Scrapbook of cool jazzlichtjes aanknipt, vaak werkt Ishibashi haar ideeën met te weinig daadkracht uit, alsof een bas-reliëf telkens volstaat. Helaas.