Bij wijze van slotbeschouwing : gemiddeld verzamelt een mens in zijn leven 126 platen, waarvan hij er 37 uitleent die nooit terugkeren. Dat brengt het totaal op 89, ofwel 39 meer dan de vijftig meesterwerken in deze special. Dus, om het af te leren: nog 39 albums die wat ons betreft ook in de Fab 50 hadden gemogen.

Dat Jacques Brel ( Ne Me Quitte Pas) niet fab werd bevonden, bewijst nog maar eens hoe onvaderlandslievend we in dit apenland zijn. Maar Brel is in goed gezelschap: ook Frank Sinatra ( Songs For Only The Lonely), Johnny Cash ( Live At Folsom Prison), Leonard Cohen ( Songs Of Love And Hate) en Van Morrisson ( Astral Weeks) haalden de lijst vreemd genoeg niet, net zo min als John Coltrane ( A Love Supreme), Robert Johnson ( The Complete Recordings) en Muddy Waters ( The Antology). En waar zijn de soulbrothers en -sisters van Marvin Gaye gebleven? Aretha Franklin ( I Never Loved A Man) was ook young, gifted & black, net als Al Green ( Let’s Stay Together), Ray Charles ( Modern Sounds In Country And Western Music), Otis Redding ( Otis Blue), Sly And The Family Stone ( There’s A Riot Going On), Nina Simone ( Pastel Blues) en James Brown ( Live At The Apollo).

Met vier platen, waarvan drie in de top tien, zijn The Beatles – terecht – the fabbest. Maar uit de jaren van peace, love & understanding onthouden we ook The Kinks ( Face To Face), Love ( Forever Changes), Creedence Clearwater Revival ( Creedence Clearwater Revival), The Byrds ( The Notorious Byrds Brothers) en de Small Faces ( Small Faces). De Rolling Stones verdienen dan weer beter dan één schamele notering in de Fab 50 met Let It Bleed, als hekkensluiter. Ook Exile On Main Street en Sticky Fingers zijn verplichte kost, net als de titelloze debuutplaat van The Stooges, de enige echte geboorteakte van de punkrock. Haal ze in huis en uw leven zal nooit meer hetzelfde zijn, beloofd.

De seventies zijn dan weer veel meer dan David Bowie, The Sex Pistols, The Clash en Joy Division alléén. Ook T. Rex ( Electric Warrior) maakte in die bewogen jaren platen om ‘Mijn God wat een platen’ tegen te zeggen, of anders wel Bruce Springsteen ( Born To Run), Iggy Pop ( Lust For Life), Patti Smith ( Horses), Roxy Music ( For Your Pleasure), Television ( Marquee Moon), The Jam ( All Mod Cons), Blondie ( Parallel Lines) en – we zijn bloedserieus – Queen ( Night At The Opera). Ook opvallend: geen enkel hiphop-album in de Fab 50, alsof onze rappende broeders en zusters geen klassiekers hebben bijeengescratcht en ge-rhymed. Niks is minder waar natuurlijk, denk maar aan Public Enemy ( It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back), Run DMC ( Raising Hell) of – recent nog – A Tribe Called Quest ( Midnight Marauders). En qua recente parels voor de eeuwigheid zouden we u ook nog van harte Beck ( Odelay) willen aanbevelen, of anders wel Primal Scream ( Screamadelica), Daft Punk ( Homework) en Air ( Moon Safari).

Nog één tip: August & Everything After van The Counting Crows, op 46 in de Fab 50, is een van die platen die u gerust kan uitlenen om nooit meer terug te zien. Geen dank.

De muziekredactie