‘Ik denk dat we de ambulance kunnen afbellen. Mijn jeans zat gewoon iets te strak.’ In Pop Babylon neemt Imogen Edwards-Jones ons mee naar het duisterste hoekje van de popindustrie: de boysband. In afwachting van de Engelse vertaling serveert Focus Knack u alvast acht vuistregels om de nieuwe Boyzone, Take That of – waarom ook niet? – Get Ready! te worden. ‘Regel nummer één: begin géén girlband.’

Na een inkijk in de strandvakantie-, luchthaven-, mode- en hotelsector (in respectievelijk Beach, Air, Fashion en het verfilmde Hotel Babylon) gunnen Imogen Edwards-Jones en Anonymous ons nu een blik achter de schermen van de popindustrie. Mocht u zich afvragen wie Anonymous is: schrijfster Edwards-Jones ging te rade bij een resem managers, labelbazen, pluggers en tourmanagers en bundelde hun verhalen in Pop Babylon. Sniffing Out the Secrets of the World of Pop. Een insidersblik in een wereld ‘ where money talks, bullshit walks and drugs are a way of life‘.

Omdat dat nu eenmaal makkelijker leest, goot Edwards-Jones de verhalen in een fictieve rise and fall van de al even fictieve boysband Band of Five, opgericht door een gedesillusioneerde manager uit de indiescene die in deze tijden van crisis in de muziekindustrie eindelijk nog eens poen wil scheppen. Een cynisch, ontluisterend en bijwijlen hilarisch verslag vanuit de coulissen van de popindustrie, én een uitstekende handleiding Hoe begin ik mijn eigen boysband?

regel 1 Begin géén girlband

Het laatste dat u wil, aldus een manager uit Pop Babylon, zijn meisjes. ‘Dubbel zoveel problemen. De helft minder opbrengst. Twee keer de kapsels en make-up. Drie keer de hoeveelheid kleren.’ Jongens zoeken dus, en dan nog het liefst vijf, het ideale aantal voor een boysband. Noem het een veiligheidsmarge: als er dan eentje vertrekt – wat vroeg of laat onvermijdelijk gebeurt – kan de band zonder al te veel problemen verder. De boysbandgeschiedenis liegt er niet om. Take That (vijf leden) overleefde het vertrek van Robbie Williams, West-life (vijf leden) kon verder zonder babyface Brian. De carrière van het illustere Boyz II Men (vier leden) was evenwel nooit meer hetzelfde nadat Michael het voor bekeken hield. ‘Met drie konden ze het podium niet meer vullen.’

regel 2 Talent wordt overschat

Lang niet iedereen in een boysband moet kunnen zingen. De ideale verhouding is twee zangers – nu ja, jongens die een toon kunnen houden – en drie zogenaamde passagiers: gasten die er goed uitzien en het podium helpen vullen, maar geen sol van een fa kunnen onderscheiden. Belangrijke opmerking: de passagiers, onder wie de obligate kerel-die-een-achterwaartse-salto-kan, mogen niet weten dat ze niet kunnen zingen – het zou het broze evenwicht binnen de groep kunnen aantasten. Vraag dus achter hun rug aan de mixer om hun micro tijdens opnames en optredens gewoon uit te zetten. Vergeet alleen niet de micro weer aan te zetten als ze tussen de nummers door het publiek willen toeschreeuwen.

regel 3 Koester de tabloids

Niets zo efficiënt als een mediarel om wat naambekendheid te vergaren. Het lijkt niet meteen de makkelijkste stap, maar gelukkig zijn er voldoende spin doctors op de A&R-bureaus om je band in het nieuws te krijgen. De eenvoudigste manier? Betaal een Big Brother-sterretje duizend euro om in een interview te zeggen dat ze ‘samen is’ met een van je boysbandleden. Tabloids houden nu eenmaal van celebritykoppels. Ook bijzonder efficiënt: zelf de roddelpers tippen over waar de bandleden shoppen of op restaurant gaan. Naar verluidt is dat een beproefd trucje van Posh Spice.

regel 4 Zorg voor een cokebudget

Geen sector waarin zoveel coke wordt gesnoven als de muziekbusiness, als we Pop Babylon mogen geloven. Het boek begint met een manager die na de Brit Awards zijn benen niet meer kan bewegen – een coke stroke, denkt-ie, al blijkt het later het gevolg van een net iets te strakke broek – waarna het driehonderd-entien pagina’s lang lijnen blijft regenen. Al heeft cocaïne niet louter eenrecreatieve functie. Het blijkt ook de ideale drug om de pers gunstig te stemmen. ‘Pers kopen is niet zo moeilijk als je wat geld hebt’, vertelt een labelbaas. ‘Neem ze mee naar New York, steek ze vol met coke en geef ze vrije toegang tot de bar en de band. Zelfs boysbands kunnen positieve recensies krijgen als er wat neuzen gepoederd zijn.’

regel 5 Hou liefjes op afstand

In vakjargon: pas op voor het Yoko-effect. ‘Lieven vertolken al snel dat stemmetje in het achterhoofd dat zegt: ‘Waarom zing je niet zoveel als je kunt? Moet jij niet meer verdienen? Waarom sta jij niet op de eerste rij? Jij bent degene met het talent, de anderen zijn losers, waarom blijf je hen steunen?’, aldus de manager in Pop Babylon. Afblokken is dus de boodschap. Kleine nuance: lieven die dateren van vóór de band bekend werd, zijn meestal geen probleem – die hebben het te druk met zich zorgen te maken over de plots overal opduikende en zeer gewillige groupies.

regel 6 Vind de homo

Toegegeven: misschien niet de meest politiek correcte regel, maar het is handig als je als manager vooraf weet of er homo’s in de groep zitten – iets waarop statistisch gezien aardig wat kans is. De gouden regel: ontdek tijdig hoe het met de geaardheid van je bandleden zit, en als er iemand uit de kast moet komen, zorg er dan voor dat het in een stijlvol diepteportret met partner gebeurt, en niet middels een wazige paparazzifoto in een boulevardblad. Of in de woorden van een homoseksuele manager: ‘Meisjes houden van goede nichten, het type dat ze mee naar huis kunnen nemen. Stoute nichten als Boy George, die gearresteerd zijn omdat ze een mannelijke prostitué hadden vastgebonden, zijn bij de dames minder populair.’

regel 7 Melk die koe

‘Een popgroep hebben is als een bank binnenwandelen met een hark, met als enige probleem dat je niet weet hoe lang je geld mag harken voor iemand je er weer uitgooit.’ Kortom, touren maar, en liefst zo veel mogelijk, naast lucratieve reclamecampagnes, privéoptredens voor rijke Russen en – de gouden melkkoe voor elke boysband – merchandise. Als manager heeft u overigens recht op twintig procent van de brutowinst. Niet slecht als je weet dat de jongens met hun deel zowat alle kosten betalen, van de tourbus tot de coke in de hotels, en wat overblijft nog eens in vijf moeten splitten. Een platenbaas: ‘Van de drieduizend audits in de muziekindustrie werd in een kleine 2998 van de gevallen de artiest onderbetaald.’

regel 8 Take the money and run

‘Het duurt twee weken voor je in de muziekwereld een eikel wordt’, aldus de manager uit Pop Babylon. Met andere woorden: u heeft na de eerste nummer 1-hit nog veertien dagen voor de eens zo brave jongens veranderen in gepatenteerde cunts die elk hun eigen limousine eisen en enkel nog sushi op hun bord dulden. Ons advies? Take the money and run. Houd de eer aan uzelf, en trek de stop eruit na de eerste kerstsingle – het hoogtepunt van iedere boysband. Zo vermijdt u dat de passagiers gaan zagen over meer inbreng en de leadzanger komt melden dat hij ‘meer eigen nummers wil brengen’. En dan maar wachten tot de royalty’s beginnen binnen te stromen.

Pop Babylon. Sniffing Out the Secrets of the World of Pop

Imogen Edwards-Jones, Bantam Press.

De Nederlandse vertaling verschijnt in januari bij A.W. Bruna.

Door Geert Zagers