Donderderdag 27/1, 20.45 – vtm

Heb je er ooit van gedroomd om, we zeggen maar wat, Antony Arandia aan de haak te slaan? Wel, Johan Terryn biedt je de kans om je ouders één avond in de waan te laten met Een ster in de familie, een groots opgezet verborgencameraprogramma. ‘We hebben een luxeloft propvol verborgen camera’s gestoken’, legt Terryn uit. ‘Daar neemt iemand zijn ouders mee naartoe voor een etentje met de nieuwe liefde van zijn of haar leven. Dat blijkt dan een BV, die ik via een oortje stiekem instructies geef. In de eerste aflevering is Antony Arandia de beau in kwestie: tijdens het etentje toont die zich een verwaand ettertje dat zich als acteur zwaar miskend voelt.’

Hebben jullie wel voldoende verschillende scenario’s kunnen bedenken om niet steeds in het cliché van de arrogante ster te vervallen?

Terryn: Voor de eerste vier uitzendingen hebben we vier zodanig uiteenlopende BV’s kunnen strikken dat we hun verschillende profielen gewoon tot een karikatuur hebben aangescherpt. Zo blijkt Kate Ryan een diva die haar aanstaande als een slaafje rondschopt, is Staf Coppens ronduit koopziek en komt Showbizz Bart, die helemaal z’n flamboyante zelve blijft, met een meisje mee. Het was bij elke opname gespannen afwachten of de grap ging lukken. We hebben maar één take, en dan meteen een van drie uur lang.

Zijn mensen vandaag de dag zo starstruck dat ze het gedrag van een wereldberoemdheid in Vlaanderen aanvaarden?

Terryn: Dat doen ze in de eerste plaats uit liefde voor hun kind. Je zal ervan opkijken hoe ver mensen voor hun zoon of dochter in een waanzinnige situatie willen meegaan. Al halen we de ster regelmatig weg bij het gezelschap, zodat de ouders hun kind kunnen toevertrouwen wat hen op het hart ligt.

‘Een ster in de familie’ staat mijlenver af van jouw vorige programma: ‘Wildcard Myanmar’ voor Canvas. Heb je vanuit Myanmar nog iets gehoord over jullie gewaardeerde reeks?

Terryn: We hebben heel veel positieve reacties gekregen, maar van het regime in Myanmar hebben we niets gehoord. Het heeft ons heel veel tijd en moeite gekost om er binnen te geraken, maar achteraf heeft men niet eens een tape opgevraagd. We broeden momenteel op nieuwe plannen, al is het nog veel te vroeg om daarover iets te vertellen. Ondertussen doe ik een fijn amusementsprogramma als Een ster in de familie, dat ik trouwens zelf heb opgepikt op de internationale markt en heb voorgesteld aan vtm. Ernstige docu’s of amusement: ik zou geen van de twee willen laten vallen.

Ben je anderzijds niet opgelucht dat je ‘Het zesde zintuig’ niet meer presenteert? Dat programma werd toch onder, vaak terechte, kritiek bedolven?

Terryn: Die kritiek werd vaak beargumenteerd vanuit een bepaalde overtuiging – ik weet niet of die daarom terecht was. Bijvoorbeeld: hebben veel deelnemers er een bloeiend zaakje aan overgehouden? Ik durf dat te betwijfelen. Ik heb het met plezier gedaan, maar na twee seizoenen vond ik het wel geweest. Ik wilde Het zesde zintuig maken vanuit een Louis Theroux-achtige nieuwsgierigheid. Die praat met bedenkelijke mensen – neonazi’s en consorten – zonder ze te veroordelen of met hen te sympathiseren en beweegt hen tot een grote openheid. Zo wilde ik achterhalen hoe mensen die zeggen dat ze zo’n spirituele gave hebben, in elkaar zitten.

En wat heb je geleerd?

Terryn: Ik heb voor mezelf een theorie ontwikkeld over de menselijke verbeeldingskracht. Als er je iets heel ergs overkomt, vind je geen troost in de wetenschap. Het fantastische aan de menselijke geest is dat die je met verbeelding toch de kracht geeft om zware klappen te overleven. Ik denk dat je spiritualiteit op die manier moet bekijken, in plaats van mensen af te schilderen als idioten of charlatans.

H.V.G.