‘EEN PLATENWINKEL IS EEN EIGENTIJDS KAMPVUUR’

De organisatoren van de jaarlijkse vinylhoogmis vonden met Annie Clark, alias St. Vincent, een geschikte patroonheilige.

De originele Sint-Vincent, Vincent van Zaragoza, werd aangeroepen door wijnboeren, scheepslui en baksteenkappers. St. Vincent uit Dallas, Texas, houdt dit jaar de ‘kleine’ vinylventer een hand boven het hoofd. Ze treedt daarmee in de voetsporen van eerdere ambassadeurs als Iggy Pop, Jack White en Chuck D. Zo veel mogelijk volk tot de platenwinkel bekeren, daar komt haar functie op neer – een tussentijdse job die Clark om diverse redenen ter harte neemt.

ANNIE CLARK: Toen ik nog in de buitenwijken van Dallas woonde, was CD World de lokale winkel waar ik het vaakst rondhing. De eigenaar, Mike, had een uitstekende muzieksmaak. Dankzij hem heb ik Nick Cave leren kennen, en ook PJ Harvey, undergroundbands als Cibo Matto en Solex en ga zo maar door. Wanneer je er platen kocht en Mike je aan de kassa een complimentje gaf voor je smaak, was dat de ultieme bevestiging dat je cool was. (lacht)

Hang je tegenwoordig nog vaak rond in platenwinkels?

CLARK: Regelmatig. Ik hou ervan om platen te kopen door me puur op de hoes te baseren, het liefst nog uit de tweedehandsbakken. Zo heb ik al een pak ontdekkingen gedaan; maffe, obscure artiesten uit Turkije of Afrika, bijvoorbeeld. Niet álle muziek staat online, dat is onmogelijk. Daarom vind ik een initiatief zoals Record Store Day zo belangrijk. Er is niets zo leuk als thuiskomen, je aanwinsten beluisteren en merken dat je de ontdekking van je leven hebt gedaan! Je kunt via internet uiteraard ook pareltjes opvissen, maar ik merk toch dat de kick minder groot is dan wanneer je die schatten in een winkel ontdekt.

En zo kom je ook eens buiten.

CLARK: Precies! Zeker in deze tijden vind ik het belangrijk om het gemeenschapsgevoel aan te wakkeren, over de hele wereld, maar vooral in mijn eigen land. Onze vroegste voorouders verzamelden al rond het kampvuur om contact en steun te vinden, om verhalen uit te wisselen, en in zekere zin doen mensen hetzelfde in een platenwinkel.

Met ‘deze tijden’ verwijs je naar de nieuwe bewoners van het Witte Huis, veronderstel ik?

CLARK: De VS hebben al veel conflicten en beroering doorstaan, maar dit keer zitten we echt wel met een archetypische schurk opgescheept. Er staat te veel op het spel om niet in het verzet te gaan – we have to fight for our rights. Dat besef begint te groeien bij steeds meer Amerikanen, en artiesten zijn het aan zichzelf verplicht om hun steentje bij te dragen. Zo heb ik onlangs de handen in elkaar geslagen met onder meer John Legend, Matt Berninger van The National en acteur Zach Galifianakis voor een muzikaal project ter ondersteuning van Planned Parenthood, een non-profitorganisatie die naast seksuele voorlichting ook veilige abortussen biedt en momenteel de wind van voren krijgt van de regering-Trump.

Je hebt ook een film geregisseerd. Een horrorfilm nog wel.

CLARK: Een kortfilm, voor alle duidelijkheid. En ja, horror, ook al ben ik totaal geen liefhebber van het genre. Ik word zelfs ongemakkelijk wanneer ik geweld of gore toestanden zie. Maar ik weet wel wat angst is, natuurlijk. Dus ik dacht, ‘Why not take a stab at horror?’pun not intended. De film, The Birthday Party, maakt deel uit van een kortfilmanthologie van vijf vrouwelijke regisseurs. Hij gaat over een huisvrouw wier echtgenoot onverwacht overlijdt op de dag van het verjaardagsfeestje van hun dochter, en alles in het werk stelt om het feest toch goed te doen verlopen. De horror is dus vooral psychologisch van aard. Melanie Lynskey, die je misschien nog kent van Peter Jacksons Heavenly Creatures, speelt de moeder, en ze doet dat geweldig!

Jack White, een van de vorige ambassadeurs van Record Store Day, bezit de originele, allereerste opname van Elvis Presley. Ben jij ook een liefhebber van zeldzame muzikale memorabilia?

CLARK: Niet echt, maar ik heb wél mijn eigen gepersonaliseerde gitaar op de markt gebracht. Hoe cool is dat! (lacht)

Kiss, Metallica en Eddie Van Halen achterna.

CLARK: Dat nu ook weer niet, eerlijk gezegd. Behalve een klein logo bovenaan zijn er geen verwijzingen naar St. Vincent te zien. De meeste gepersonaliseerde gitaarmodellen zijn hebbedingen die weinig ruimte laten voor andere spelers. Ik wil net dat de gitaar in zo veel mogelijk handen terechtkomt en door zo veel mogelijk verschillende types muzikanten bespeeld wordt. Geloof me, het is geen brol. Ik kan het weten want ik speel er continu op. (lacht)

Tot slot: heb je op de releaselijst van Record Store Day al enkele must haves aangevinkt?

CLARK:(stamelt) Wel, euh, ik… oké, tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik de volledige lijst nog niet gezien heb. O jee, val ik nu door de mand als ambassadeur? Sorry hoor, mensen, ik ben momenteel erg druk in de weer met mijn nieuwe album.

Vertel!

CLARK: Wel, euh, ik… neen, sorry, daarvoor is het nog te vroeg. Verdorie, hoe praat ik me hieruit? Zaterdag 22 april, kids! Ga platen kopen! Support your local record store! Of je krijgt een pak voor je broek van St. Vincent!

Ik vrees dat dat averechts zal werken.

CLARK:(zucht)Not cool. Ik hoop maar dat Mike van CD World niet meeleest.

– RECORD STORE DAY

Op zaterdag 22/4, over het hele land. Alle info: recordstoreday.be

door Jonas Boel

‘Er is niets zo leuk als merken dat je de ontdekking van je leven hebt gedaan.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content