’t Arsenaal. Tot 15 maart in ’t Arsenaal, Hanswijkstraat 63, Mechelen. Tickets: tel. 015 42 25 44 of www.tarsenaal.be

Drie eenzame herders creperen van verlangen in een berghut op drieduizend hoog: een opgeschoten tuinkabouter, een Tiroolse variant op een peeping tom en een individu dat rondsloft in iets dat lijkt op de traditionele klederdracht van een dealer in occasiewagens op zaterdagochtend. Na ettelijke maanden tussen het edelweiss, waarbij frustraties en wederzijdse wrevel pruttelen als een Zwitserse fondue, verzanden de drie in een oeverloos geëmmer dat het midden houdt tussen een liberale interpretatie van een Kempens dialect en het Algemeen Kabouters.

Lust en verlangen zijn hun favoriete gespreksonderwerpen. Of, iets preciezer, het alles verslindende verlangen naar lust is wat hun dolgedraaide koekoeksklokken doet jodelen. In een dronken bui – veel meer entertainment valt er in een afgelegen berghut blijkbaar niet te rapen – slaan ze dan maar de hand aan elkaar. De opgedirkte hark die voorzien werd van gigantische borsten en een forse derrière – veel meer entertainment valt er écht niet te rapen – kan hen helaas niet bevredigen en de peeping tom zet de tuinkabouter dan maar aan tot fellatio. Wonder boven wonder komt de pop, hun ultieme fantasme, tot leven. Sterker nog: de vrouwelijke homunculus is zowaar een achterlijke nymfomane – een waar godsgeschenk voor de geile herders. Na drie dagen van eindeloos gebeuk op ‘de matrasss’ (sic), erg sportief opgevat als een estafette trouwens, is het verlangen van onze helden opgebrand. Postcoïtale twijfel, schuld en wroeging sluimeren over de groene Alpenweiden.

Hansjörg Schneiders Tirolerdrama geldt als een klassieker van het Zwitsers nationale repertoire. Ligt het aan culturele verschillen in de opvatting van humor? Aan een verschuiving van internationale gevoeligheden? We weten het niet, maar in een regie van Guy Van Sande neigt dit stuk helaas naar hersenloze kolder. Het origineel is dan misschien wel ‘schaamteloos’ grappig, deze bewerking van ’t Arsenaal is dat allerminst. Meditaties over verlangen, eenzaamheid en lust winnen nu eenmaal niet aan kracht door evidente metaforen en een anderhalf uur durende opstapeling van platitudes. Gelukkig maar dat er een mooi berglandschap in het decor verwerkt werd. Zo valt er toch nog iets te zien.

DOOR WIM SMETS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content