De HBO-reeks Winning Time vertelt hoe Jerry Buss in de jaren tachtig de LA Lakers, het basketteam van onder veel meer Magic Johnson, uitbouwde tot een entertainmentmachine. Achter de vintagepornosnor van Buss herkent u John C. Reilly. It’s showtime!
Zijn naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar John C. Reilly’s krullenkop komt u allicht wel bekend voor uit de meer dan de zestig films waarin hij heeft meegespeeld, vaak in bijrollen die hij even vaak van memorabele scènes voorzag. Doorbreken deed hij bijna tien jaar na zijn debuut in Brian De Palma’s Casualties of War (1989) als een ronduit ridicule pornoster in Boogie Nights (1997). Zijn palmares is even veelzijdig als indrukwekkend. Hoeveel acteurs die de komische sidekick van Will Ferrell hebben vertolkt (in Anchorman 2), kunnen er vier films van Paul Thomas Anderson ( Hard Eight, Boogie Nights, Magnolia en recent nog een cameo in Licorice Pizza), twee van Martin Scorsese ( Gangs of New York en The Aviator) en één van Terrence Malick (The Thin Red Line) voorleggen?
Zoals The Sopranos de innerlijke mechanismen van de maffia uit de doeken doet, zo gaat Winning Time over de machtsstrijd en de familiedynamiek binnen de Lakers.
In Winning Time: The Rise of the Lakers Dynasty verschuilt Reilly zich achter een pornosnor en hult hij zich in jeans en een openstaand hemdje – mét uitpulkend borsthaar. Zijn personage Jerry Buss was een projectontwikkelaar en sportfanaat die in 1979 de Los Angeles Lakers voor ruim 67 miljoen dollar kocht. Buss liet sterren als Earvin ‘Magic’ Johnson en later Kobe Bryant debuteren. Topcoaches Jack McKinney, Paul Westhead en Pat Riley kwamen eveneens uit zijn stal.
Adam McKay, die Reilly eerder naar cultstatus regisseerde in Step Brothers (2008), is executive producer en regisseerde de pilotaflevering. Het fraaie camera- en montagewerk, de uitstekende vertolkingen en periodedetails tillen Winning Time boven het niveau van de gemiddelde docufictie uit. De reeks is gebaseerd op het boek Showtime: Magic, Kareem, Riley, and the Los Angeles Lakers Dynasty of the 1980s van Jeff Pearlman. De Lakers kregen het etiket ‘showtime’ vanwege hun offensieve spel en hun exploten naast het veld. Op sportief vlak ging het de Lakers dankzij Buss ook voor de wind. Ze wonnen onder zijn leiding tien NBA-titels en hadden met Magic Johnson en diens tandpastaglimlach de verpersoonlijking van de American dream in huis.
Tot die laatste in 1991 tijdens een emotionele persconferentie aankondigde dat hij besmet was met hiv en er met zijn pensioen abrupt een einde kwam aan de showtime-periode. Vandaag is het Jeanie Buss, de dochter van Jerry, die het Lakersimperium beheert.
Jerry Buss kocht het team en hun stadion The Forum in en 1979 transformeerde de weinig succesvolle basketbalclub in een bijna onklopbare sport- en geldmachine. Hoe heb jij de LA Lakers uit die periode beleefd?
John C. Reilly: Ik zat in 1979 op de lagere schoolbanken. Ik speelde toneel. Basketbal interesseerde me niet. Tegen dat ik naar Los Angeles was verhuisd, waren de Lakers daar nog dominanter dan het stadsbestuur. Jerry was hun koning. Ik had geen flauw benul van wat een fascinerend leven die man had, hoe hij van de bodem naar de top was geklommen. Een arme knul uit Wyoming wordt doctor in de fysische scheikunde, gaat doceren aan de University of Southern California, wordt een vastgoedtycoon en ruilt het Chryslergebouw voor de LA Lakers. (lacht) Wat een verhaal! Zoiets vind je alleen in Amerika terug.
Ik ben zelf opgegroeid in een middenklassegezin in South Side Chicago. Nu zit ik hier, in Californië, speel ik in films en zien mensen mij als een soort celebrityacteur. Ergens voel ik me een bedrieger. Net zoals Jerry hebben mensen mij van in het begin altijd al onderschat. Telkens wanneer iemand mij probeert te intimideren, zeg ik: ‘Mijn pad naar succes ligt bezaaid met mensen die mij hebben onderschat.’ (lacht) Jerry droeg in die tijd altijd verfrommelde jeans, als een ereteken. Alsof hij duidelijk wilde maken dat hij zich geen normale broek kon veroorloven. Zo ben ik dus ook. (lacht)
Hoe maak je van een bestaande persoon een min of meer geloofwaardig personage?
Reilly: Dat was een zware verantwoordelijkheid. Omdat we nogal diep in zijn privéleven duiken. Ik zou het er moeilijk mee hebben als iemand het verhaal van mijn vader, met al zijn triomfen, tragedies en zwaktes, zou vertellen, want ik ben zelf nogal op mijn privacy gesteld.
Anderzijds waren hij en Magic Johnson publieke figuren en onderdeel van de sport- en entertainmentgeschiedenis. Mijn manier om daarmee om te gaan? Bewust niet willen weten waar de historische feiten eindigen en waar de fictie begint. Als ik zou weten dat wat ik speel niet waargebeurd is, zou dat de geloofwaardigheid van mijn personage ondermijnen. Ik las de scenario’s ook niet tot vlak voor we een aflevering opnamen. Uiteraard wist ik dat het team grote successen zou boeken, maar ik wist nooit op voorhand of Jerry het wel zou redden wanneer hij in de problemen zat.
Jerry Buss was een man met een visie. In de jaren zestig was hij vaste klant in The Horn, een luxueuze nachtclub in Santa Monica. Hij hield van de opening van de club: de gedimde lichten, gevolgd door de aankondiging ‘It’s showtime’. Nadat hij de Lakers had gekocht, stampte Buss een eigen grootschalige versie van The Horn uit de grond. Basketbal moest, net als een nachtclub, vermakelijk zijn, zo luidde zijn devies. Hij zorgde voor livemuziek, cheerleaders (de Laker Girls), goedkope kaartjes voor de gewone man en premiumzitjes voor Hollywoodcelebs (Jack Nicholson, die in de reeks gespeeld wordt door Max E. Williams, is een frequente bezoeker).
Reilly: Buss was vaak te bewonderen in Beverly Hills, omringd door mooie vrouwen. Maar die hedonististische stuff was maar een deeltje van zijn persoonlijkheid. Ik heb het vooral gezien als een kenmerk van die tijd, zeker voor een man van zijn leeftijd in LA. Na zijn scheiding ging hij veel en graag uit. Hij was een volbloed vrijgezel, die graag datete. Ook dat wilden we zo nauwgezet mogelijk portretteren.
Je werkte al eerder met regisseur Adam McKay, voor de komische hit Step Brothers en voor een cameo in Anchorman 2. Hoe past Winning Time in de wereld en de verhalen van McKay?
Reilly: Voor zover ik weet, was hij niet bewust op zoek naar een nieuwe tv-reeks. En was hij al zeker niet van plan er een aflevering van te regisseren. Toen dit scenario bij hem belandde, wist hij dat hij het moest doen. Het zat hem als gegoten. En het was nota bene al geschreven in McKay-stijl: de personages die de camera rechtstreeks toespreken, het spotten met de sociale normen van die tijd – en vooral dan met mannelijk gedrag… Ron Burgundy uit Anchorman en Jerry Buss zijn eigenlijk hetzelfde: ze etaleren een soort mannelijk exceptionalisme.
De personages slopen inderdaad constant de vierde wand om hun inzichten met de kijker te delen. Kwam die techniek het verhaal ten goede?
Reilly: Daar had ik al ervaring mee toen ik Oliver Hardy speelde in de film Stan & Ollie. Rechtstreeks naar de camera kijken is eigenlijk de hoofdzonde in film. ‘Niet in de camera kijken’, krijg je als acteur constant te horen. En als je dan de vrijheid krijgt om dat wél te doen, is het fun om op hetzelfde niveau als de toeschouwer te zitten. Zo van: ‘We weten dat je naar ons kijkt, maar zie eens wat voor geks er nu gaat gebeuren.’ Het zorgt voor speelsheid en een onvoorspelbare energie. De kijkers worden erin betrokken, alsof ze mee samenzweerders zijn in het verhaal. Het is een van de geheime wapens van deze reeks.
Vandaag zijn de Lakers met voorsprong een van de succesvolste franchises in de geschiedenis van het NBA. Niettemin: denk je dat de showtimeperiode, zoals die in de serie te zien is, jonge mensen en sportleken zal overtuigen?
Reilly: Citeer hier gerust Tracy Letts, die in de reeks coach Jack McKinney vertolkt. Hij zei dat sportfictie heel zelden over sport gaat. Het draait bovenal om de menselijke inbreng. Deze reeks gaat over relaties, over mensen die een kracht vinden waarvan ze niet eens wisten dat ze die hadden. Zoals The Sopranos de innerlijke mechanismen van de maffia uit de doeken doet, zo gaat Winning Time over de twists en turns, de machtsstrijd en de familiedynamiek binnen de Lakers. Het is een drama, maar met toevallig een sport op de achtergrond.
Winning Time: The Rise of the Lakers Dynasty
Vanaf 7/3 op Streamz.
John C. Reilly
Geboren op 24 mei 1965 in Chicago als vijfde van zes kinderen.
Behoort tot de vaste kliek van Paul Thomas Anderson, met rollen in Hard Eight (1996), Boogie Nights (1997), Magnolia (1999) en recent nog een cameo in Licorice Pizza (2021).
Krijgt een Oscarnominatie voor zijn bijrol in Chicago (2002).
Speeltmee in Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby (2006), Step Brothers (2008) en Anchorman 2 (2013) van Adam McKay.
It’s showtime!
Enkele gedachten en ervaringen van de jonge cast, die niet in het showtimetijdperk is opgegroeid.
‘Ik ben net als Magic Johnson afkomstig van Michigan en door de verhalen die daar rondgingen, wist ik wat voor een icoon hij was. Iedereen kende wel iemand die hem kende. Ik kende hem vooral van zijn zakenimperium na zijn NBA-periode. Toen ik de rol kreeg ben ik in de archieven gedoken, om hem te kunnen vertolken als twintiger.’
‘Telkens als ik met mijn vader (Norm Nixon, de basketbalster die hij vertolkt in de serie, nvdr.) naar de NBA ga kijken, merk ik hoe hard hij gerespecteerd wordt. Iedereen roept hem ‘Stormin’ Norm!’ toe. Ik wist ook niet dat hij een studiebeurs in rugby had. Hij had eigenlijk in beide sporten kunnen excelleren.’
‘Ik ben de new kid on the block. Omdat ik niet in de val van de imitatie wilde trappen, heb ik bewust niet met de echte Jeanie Buss gepraat. Uiteraard waren er genoeg boeken en interviews voorhanden. Ik begon wedstrijden te volgen en zoveel mogelijk van de legendes te absorberen. Jeanie was de eerste vrouw die de Lakers naar de titel gidste – geen geringe prestatie.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
