Wat zouden we vandaag de dag zonder albumtrailer moeten aanvangen? ‘Brace the Wave: nine songs without drums, without regrets, from Lou Barlow.’ Krijgt u al zin?
Het zou mogen. Al hoeft u niet meteen te kwijlen bij wat op de posters staat: Lou Barlows eerste soloplaat in zes jaar! Och. Dinosaur Jr, Sentridoh, Sebadoh, The Folk Implosion, The New Folk Implosion, solo dus ook: sinds 1985 is het rond Loobie sowieso nooit langer dan twee zomers stil gebleven. Het comebackeffect is bij deze indieheld niet van toepassing.
Nu we toch al de voorpret aan het verzieken zijn: in feite pleegt Barlow op Brace the Wave nauwelijks iets nieuws. Het valt vlot te verdedigen dat dit in alles behalve de naam een nieuw exploot van Sentridoh is, zijn cassettepseudoniem dat eind jaren tachtig, begin jaren negentig een directe lijn tussen zijn slaapkamer en de buitenwereld gonzende hield.
Met de bijbehorende ruis valt het weliswaar mee (al zal Barlow nooit een hifiplaat maken, omdat dat hem ‘onmenselijk kil’ doet klinken – hij heeft het dus wel al geprobeerd). Maar die typische, laag gestemde ukelele? De hele zwik opgenomen en zelfs deels geschréven in zes dagen? Dat tedere primitivisme is de oudste fans van de man welbekend.
Blijven we niet allemaal een beetje zestien? Barlow heeft indertijd de essentie van het songschrijven uit de hardcore-punkrock van Black Flag gezogen: hoe hard ook de realiteit, niet vluchten maar incasseren is de regel. Wat hij zingt, is dus wat dagdagelijks zijn hart, maag en lever bezwaart, iets anders onthoudt hij naar eigen zeggen toch niet.
Van de vorige Sebadoh-plaat (Defend Yourself, zie twee zomers geleden) kon u hebben onthouden dat Barlow kort daarvoor was gescheiden, en hoe hij de oorzaak zonder al te veel schuldgevoel bij zijn ex legde. Op Brace the Wave houdt die teneur aan. De sleutelzin luidt: ‘What’s wrong with wanting more?’
Songs als Pulse, Lazy en C + E zijn kaal en afgekloven: rudimentair, akoestisch snarenspel plus droge stem. Lou in hoogsteigen persoon achter uw canapé, dát gevoel. Slechts af en toe is er wat opsmuk. Een gedubd harmonietje met zichzelf (Wave), een digitaal naar een hakmes gemodelleerde gitaarriff (Nerve), een synthriedel die naar Vangelis zwaait (Moving).
De slotsom laat zich toepasselijk op het eind formuleren, in het juweel Repeat. Meer tederheid, minder primitivisme. Lou is blij om vrij te zijn en vertaalt dat in een zalige, klapwiekende melodie. Dát was het dus wat we na die andere acht nummers een tikkeltje begonnen te missen.
Een uitstekende Sentridoh, een goede Lou Barlow.
LOU BARLOW ***
Brace the Wave
indiefolk
Domino
DOWNLOAD
Redeemed
Wave
Repeat
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
