Ook dit jaar blijken heel wat artiesten van eigen bodem bereid zich straks in Istanboel op het heikele Eurovisiesong-pad te begeven. Een carrièrezet waar beslist enige moed voor nodig is. Zeven helaas onvergetelijke redenen waarom. Door Dave Mestdach

Nicole & Hugo België, 1973

Een overzicht van Eurovisie-culthelden zonder ’s werelds enige Siamese echtpaar te vermelden? Dat had je gedacht. Tenslotte veroorzaakte het Antwerpse glamourduo in 1973 zoveel deining dat de naschokken nog steeds tot in de diepste vezels van de juryleden van weleer te registreren vallen. Epicentrum was niet zozeer het melige riedeltje Baby, baby, wel de paarse garderobe (waarmee zaaivelden in centraal Europa nog steeds vogelvrij gehouden worden) én de blitse danspasjes (voor NASA het definitieve bewijs van buitenaardse intelligentie op aarde). Op de Focus Knack-redactie – waar ware pioniers steeds hoog in het vaandel worden gedragen – is men dan ook formeel: bedank het roedel would-be’s dat dit jaar verkeerdelijk denkt zijn kans te moeten wagen en stuur Nicole & Hugo als de bliksem richting Istanboel voor de verdiende ultieme revanche! De rockumentary ‘ In de schaduw van de kruisvaarders‘ is nu al in de maak.

Dschinghis Khan Duitsland, 1979

Het begrip ‘Teutoonse rock’ heeft ons op het Eurovisiesongfestival al een haast lethale dosis aan fout geschmier opgeleverd. Wie herinnert zich niet de glimmende haarmatjes van Freiheit, de fuchsiakleurige zwangerschapsjurken van Nicole of de tot ver over de grenzen der ridiculiteit torende songtitels als Jabadada-doodeday. Toch blijven de bonte lieden van Dschinghis Khan voorlopig de ongekroonde koningen van het ‘foute Duitse lied’. Geef toe: hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om een Yul Brunner-lookalike een podium op te jagen om er op het gebeuk van een discodreun een lied te jodelen over een wreedaardige tiran die wat graag joden op speren spietst. Macaber detail: Israël gaf dit nummer – een meer accurate omschrijving schiet ons echt niet te binnen – zes punten. Jiddische humor allicht.

Bucks Fizz Verenigd Koninkrijk, 1981

Op hun website omschrijven de geheel uit schmalz, foute coiffures en tot parelwit bestraalde tanden opgetrokken lieden van Bucks Fizz zichzelf nog steeds als ‘ one of the biggest bands of the early eighties‘. Kajagoogoo zou het moeten horen! Die zelfverklaarde status heeft dit vierkoppige boy-girlbandje dan alvast volledig te danken aan het springerige Making your mind up, waarmee ze de eerste plaats behaalden tijdens de editie van 1981, een editie die overigens nog steeds te boek staat als een shock-and-awe op de goede smaak. Toppunt hunner carrière: het moment waarop de twee jongens het minirokje van de meisjes afrukken, een truc waarmee ze volgens welingelichte bron – we hebben je op de wazige polaroids herkend, André Vermeulen – tijdens Goud-van-Oud tournees overigens nog steeds uitpakken. Gerontofielen weten waarheen.

Pas De Deux België, 1983

Toen videokunstenaar, componist en choreograaf Walter Verdin nog niet van artistieke integriteit werd verdacht, deed hij met zijn bandje Pas De Deux ofwel een gooi naar muzikale wereldfaam, of hij stak zijn middenvinger op naar all things eurovision. Wat er ook van moge zijn, de natie is Pas De Deux – een trio in pyjama rondhuppelende, zich op minimaal gedram voortbewegende en ongeschminkte cliniclowns – nog lang niet vergeten, al was het maar omwille van het luide boegeroep waarmee ze werden ingehaald toen ze tot hun eigen verbazing de preselectie van Eurosong ’83 gewonnen bleken te hebben. Werd het uiteindelijk ‘zero points’, waarvoor mocht worden gevreesd? Welneen, blijkbaar had een handvol deelnemende landen evengoed zijn buik vol van het afgrijselijke liedjesgedoe: ze bedachten Pas De Deux met maar liefst dertien punten. Of hebben ze uit afgrijzen op de verkeerde knop gedrukt? Historici zijn het er nog steeds niet over eens.

The Herrys Zweden, 1984

Voor kitsch-aficionado’s was 1984 een jaar grand cru, maar ons schieten ’s nachts nog steeds nare flashbacks door het hoofd van The Herrys, een trio opgeboende Zweedse klonen die in gouden laarsjes het nummer Diggi-loo-diggy-ley ten beste gaven. Met succes trouwens. The Herrys behaalden niet alleen een glansrijke overwinning, met hun ronduit visionaire flauwekul boden ze meteen het ultieme alibi voor alles wat sindsdien aan de denktank van Studio 100 of de Vlaamse schlagerparade is ontsproten. U vindt Nicole en Hugo camp? Probeer hier dan maar ‘ns een woord voor te verzinnen.

Michalis Rakintzis Griekenland, 2002

Dat men in Griekenland de roede niet spaart voor zijn minder begaafde goden, is alom bekend. Om het woeste, met volledige serviezen en lege flessen Ouzo gooiende publiek te trotseren, toog het Griekse boysbandje rond Michalis Rakintzis zich in een vlaag van Socratische zelfkennis dan ook in een outfit waarmee Robocop tot slappe koorknaap werd gereduceerd. Politievakbonden bleken laaiend enthousiast, het publiek helaas iets minder. En hun stilist? Die kreeg stante pede een levenslang contract aangeboden bij de Albanese maffia. Eurosong opent duidelijk vele portiersdeuren!

Gerard Joling Nederland, 1988

In 1988, toen de carrière van deze ongecastreerde castraatzanger lang niet meer zo hoog reikte als zijn stembereik, werd Gerard Joling door onze Noorderburen, altijd te vinden voor een geintje, naar het Eurovisiesongfestival gestuurd. Met het optimistische popdeuntje Shangri-La leverde het duo Joling & zijn haarstukje een niet onaardige prestatie af die uiteindelijk zou resulteren in een achtste plaats. Toen de verwachte comeback daarna uitbleef, gingen Joling en zijn toupetje opnieuw uiteen. Sindsdien is het akelig stil rond de sympathieke charmezanger, maar het haarimplantaat is ondertussen uitgegroeid tot dé onbetwiste ster van tal van reclamespots en advertenties. Sterker nog, als we de Hollandse tabloids mogen geloven, dan overweegt het zelfs samen te wonen met dat van Elton John. We houden u op de hoogte.

‘EUROSONG’ VANAF 18/1, ELKE ZONDAG – 20.15 TV1

‘EUROSONG BIZZ’ VANAF 21/1, ELKE WOENSDAG – 20.40 TV1

Door Dave Mestdach