Dylan Moon

Het is even schrikken, tijdens de eerste nummers op Only the Blues. Die schraperige falset, zwervend boven korrelige gitaar en glinsterende tierlantijntjes: vergiste de drukker zich van naam en tuimelen hier de allerlaatste kruimels uit het juwelenkistje van de erven Elliott Smith? Gaandeweg ontwaart u het silhouet van Dylan Moon, een jonge twintiger uit LA, die zich met een antieke drummachine, effectpedalen en een stapel Grateful Dead-elpees opsloot in zijn slaapkamer en daar kleine, fijne, psychedelische liedjes distilleerde. Mistige folk met een ezelsoor – denk aan de jonge Beck -, of jingle jangle Mac Demarco achterna, zoals Blue Jean, maar met het vingergevoel van een auteur die zijn eigen plot dicht op de hielen zit. Beloftevol jong bloed, op het fijnproeverslabel RVNG Intl.