DWANGERS

Vanaf dinsdag 1/9, 21.00, VIER

Het is een zonovergoten dag in Vilvoorde en Jan Mulder loopt er ontspannen bij. Nonchalant colbertjasje, hippe schoenen en dito zonnebril. Minder ontspannen zijn de zeven deelnemers van Dwangers, het programma waarvoor Mulder twee weken naar Thailand mocht. Hij volgde er zeven Vlamingen die al jarenlang door een dwangneurose geplaagd worden. Vier therapeuten proberen die te ontzenuwen, een proces dat Mulder van commentaar voorziet. ‘Geen gezeur’, klinkt het in de tv-spot. ‘Het was de bedoeling om hen te harden.’

JAN MULDER: Toen ik gepolst werd en ze me vertelden dat het geen voetbalprogramma was, dacht ik: ‘Hebbes, dat doe ik!’ Een onbekende wereld verkennen, ja, daar frist een man van op. Ik ken niemand die zo’n obsessief-compulsieve stoornis heeft en ik wist ook niks over de ernst ervan. Het is geen bijgeloof of een tic, je hele leven wordt erdoor beheerst. Je relatie loopt op de klippen, werken lukt niet meer en je bent de hele dag bezig met je angst te bestrijden. Het is een ernstige, nare aandoening, hoor.

Ken je het legendarische ‘Den draad’ uit In de gloria?

MULDER: Tot voor kort had ik er nog nooit over gehoord, maar iemand vertelde me er onlangs over. Ik heb het nog niet gezien. Het is erg grappig, naar het schijnt.

Nogal. Zagen de deelnemers nog de humor van hun aandoening in?

MULDER: Jaaa, zeker wel! Sterker nog, toen ik voor het eerst aan hen werd voorgesteld, deden ze zo normaal dat ik me afvroeg of ze echt wel een probleem hadden. Ik dacht dat het niet eenvoudig zou worden om er een dramatisch programma van te maken, maar langzamerhand begon ik die ellende, die dwang te zien.

Was het de bedoeling om hen van die ellende af te helpen?

MULDER: Helemaal genezen kan helaas niet. Ik ben geen expert, maar volgens kenners kun je het enkel sterk reduceren. Een meisje dat vroeger tachtig keer per dag haar handen waste, doet dat nu nog twintig keer. Heel ingewikkeld en intens, dat wel, maar toch een vooruitgang. De bedoeling was om hen uit hun beladen leefomgeving te halen en hen te harden door hen in het buitenland in steeds minder luxe te logeren. Verlichten en verminderen, daar ging het ons om.

Hoe voelde het om dat proces te mogen volgen?

MULDER: Erg prettig. Een groep samenstellen is altijd een gok, maar het zijn leuke mensen, echt waar. Ze hielpen elkaar en wisselden tips uit. Nu telefoneren we zelfs en organiseren we avondjes. Da’s toch geweldig!

Je hebt dus goesting om in de toekomst nog dergelijke programma’s te doen?

MULDER: Ja, in een onbekende sector ondergedompeld worden, vond ik heel erg interessant. Ik heb vaag over enkele ideeën gehoord, maar ik denk daar verder niet over na. Iets met allerhande verslavingen, dacht ik. Ik vind het leuk om dingen in groep te doen. In het voetbal vond ik dat ook al. Kleedkamer in, trainen, met elkaar op de bus: heerlijk.

(T.V.L.)