Miles Davis – Kind Of Blue
Er zijn weinig artiesten die verantwoordelijk zijn voor één wending in de muziekgeschiedenis. Wel, hij is verantwoordelijk voor een stuk of vier keerpunten. Dat kan niemand zeggen. Het is moeilijk om uit zijn enorme collectie één album te halen, maar Kind Of Blue is een mijlpaal.
Joni Mitchell – Blue
Ik heb getwijfeld tussen Blue en Court & Spark. De songs op Blue knijpen mijn strot dicht, terwijl Court & Spark puur muzikaal overweldigender is. Een heel invloedrijk album ook. Zonder Court & Spark is er geen sprake van Rickie Lee Jones en Steely Dan. Maar de liedjes op Blue zijn van een bloedstollende perfectie en trefzekerheid. Beangstigende plaat. De muziek van Joni Mitchell heeft miljoenen geïnspireerd.
The Byrds – Sweetheart Of The Rodeo
Met Gram Parsons, het is de eerste keer dat je hem echt hoort. Ook al zong hij voordien al bij The International Submarine Band. Sweetheart Of The Rodeo liet voor het eerst werkelijk horen wat die man in zich had. Zeker als je de geremasterde versie hebt waarop nog heel wat extra’s staan, die veel meer de stempel van Gram Parsons dragen. Werkelijk spectaculair. Maar die opnames zijn van de originele plaat geweerd, wegens contractuele bepalingen. Het was een stel ego’s. De onderlinge relaties waren niet bepaald geweldig. Daarom dat Gram ook snel is weggegaan en The Flying Burrito Brothers heeft opgericht.
Big Star – No.1 Record/Radio City
De eerste twee albums van Big Star, die je nu samen op één cd kunt kopen. Big Star is de groep van Alex Chilton. Hoogst invloedrijk ook, maar helaas binnenskamers. Een cultgroep die nooit het grote publiek, en dus ook nooit de grote erkenning gekregen heeft die hij op basis van zijn platen verdiende. Geen Replacements, geen R.E.M., en bij uitbreiding geen Counting Crows zonder Big Star. Extreem belangrijke groep. Bangles hebben September Gurls gecoverd en The Replacements hebben een fantastisch eerbetoon geschreven met hun nummer Alex Chilton. Ik ga nooit op reis zonder Big Star in mijn koffer.
Van Morrison – Astral Weeks
Atijd die twijfel tussen Astral Weeks en Moondance, twee klassieke Van Morrison-platen. Ik kies toch voor Astral Weeks, vanwege de aparte songs en zijn unieke stem. En de jazzinvloeden, gegoten in onwaarschijnlijke arrangementen, met een overvloed aan spiritualiteit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier