Cut the crap en cut to the bone. Dat zijn de nieuwe deviezen van de nuchtere prins der duisternis.
‘WITH TEETH’
NOTHING/INTERSCOPE IN CONCERT: 2/7 ROCK WERCHTER.
Nine Inch Nails ****
Trent Reznor, de man achter Nine Inch Nails, is een rockster die wat demystificatie kan gebruiken. Of hij de eretitel ‘vernieuwer’ verdient, is bijvoorbeeld maar zeer de vraag. Hij heeft destijds aardig geprofiteerd van het pionierswerk van Foetus, al dient gezegd dat hij hun industrial-sound naar een groot publiek heeft weten te vertalen. Daarnaast stoort zijn gekoketteer met zelfverachting. Dat hij de rol van Prince Of Darkness wil spelen, tot daar aan toe, maar het schepje theatraliteit dat hij er wel eens bovenop doet, maakt het soms ongeloofwaardig. Maar wat je hem ondanks alle kritiek wél moet nageven: hij is en blijft een straffe songschrijver. Het door Johnny Cash onsterfelijk gemaakte Hurt was daar tot nog toe het mooiste bewijs van.
Zou het de ijzingwekkende eenvoud van de versie van The Man In Black zijn geweest, die Reznor heeft doen inzien dat de inhoud belangrijker is dan de verpakking? Op zijn vorige album Fragile ruilde hij zijn formuleachtige sound voor experimentele soundscapes. Nu, voor With Teeth, stelde hij zich duidelijk tot doel om een toegankelijke en doeltreffende plaat te maken.
Dat Reznor eindelijk de lange strijd tegen zijn alcoholverslaving won, leverde niet alleen massa’s inspiratie, maar zorgde er ook voor dat hij nu probleemloos in de spiegel kan kijken. Hij keerde terug naar de modus operandi van zijn debuut Pretty Hate Machine, en verving de concepten voor een song per song-benadering. Omdat hij zijn nummers op piano schreef, is zijn vertolking bij momenten opvallend intimistisch. Vooral de finale met Beside You In Time, Right Where It Belongs en Home, laat hij een contemplatieve Reznor horen. Geregeld nemen de nummers drastische wendingen: zo slaat het aanvankelijk minimalistische All The Love In The World om in gospelrock en krijgt de grillige funk van With Teeth een middenstuk met een desolate piano. Even contrastrijk is The Line Begins To Blur, een sinister lied met een melodieus refrein. De lichtvoetigheid van de simplistische housesingle The Hand That Feeds staat haaks op de tekst die brandhout maakt van het politieke klimaat in de VS. Gothic- nummer Only is eveneens bedrieglijk aanstekelijk: als je er de bovenste laagjes van afschraapt, stoot je op een duistere, beklemmende kern. Zelfs de meer voor de hand liggende industriële noisetracks zijn allesbehalve eendimensionaal. Het was in dat licht een slimme zet om drummers van vlees en bloed in te huren en niet, zoals vroeger, alle beats te programmeren. Dave Grohl (Foo Fighters) versterkt met zijn roffels nog de dreiging van The Collector en Every Day Is Exactly The Same. With Teeth is een perfect gedoseerde, gevarieerde cd. Hij die ooit van angst en verwarring zijn handelsmerk maakte, is nu een mens geworden. Waarvoor hulde. Peter Van Dyck
Peter Van Dyck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier