‘Er gaan niet zoveel mensen naar de filmacademie, laat staan Turkse Vlamingen. Ik was in 1998 de eerste die afstudeerde aan het KASK. Het heeft tot 2010 geduurd voor ik een eerste langspeelfilm kon maken. Dat valt mee. Sommigen van mijn medestudenten wachten nog altijd op een kans. Ik was de juiste man op de juiste plaats op het juiste moment: met de opmars van de Vlaamse film kwam het inzicht dat Vlaanderen iets te vertellen heeft en het migratieverhaal is onmiskenbaar een Vlaams verhaal; vroeg of laat moest het eens aan bod komen.
‘Ik ben blij dat ik een normaal parcours – hogere studies, filmacademie – gevolgd heb. Niemand kan zeggen dat ik die kans heb gekregen omdat zo’n film gemaakt moest worden. Ik heb even hard gestudeerd, even hard gewerkt om het metier onder de knie te krijgen als elke andere Vlaamse filmstudent.
‘De verhalen waar ik mee bezig ben, zijn universeel. Maar door dicht bij huis te schrijven, beland ik nogal snel bij Turkse thema’s. Daarom heb ik een plan opgesteld. Ik gun mezelf drie films om alles te onderzoeken en uit te spitten. Daarna moet ik film onder de knie hebben en kunnen focussen op andere onderwerpen. Dan moet ik een hyper-Vlaamse film kunnen draaien. Of een Japanse.
‘Op festivals in Montréal, Frankrijk of Istanbul had men vooral oog voor het menselijke aspect in Turquaze, voor het verhaal van de man die zijn weg zoekt. Vlaanderen zag vooral een thematiek en problematiek gelieerd aan de Turkse gemeenschap. Dat viel wel op. Het was mijn eerste film. Het was goed dat er veel getrek en geduw aan te pas kwam. Dat dwingt je tot zelfreflectie, om alles opnieuw in vraag te stellen, en dat tilt je dan weer naar een hoger niveau.
‘In de sector heet het vaak: zulke verhalen zijn authentieker bij jou omdat je de Turkse gemeenschap kent. Ik ga daarmee akkoord, máár ik vind wel dat je als maker ook kunt terugvallen op research. Als je mensen of karakters probeert te begrijpen, dan doet het er op een bepaald moment niet meer toe of ze nu Vlaams of Turks zijn. En ik probeer mensen te begrijpen, ik maak karaktergedreven films.
‘Turquaze was een tragikomische auteursfilm. In Trouw met mij – begin 2014 draaien we – ligt het accent iets meer op komedie. De film speelt zich af tijdens het trouwfeest van een Turkse gescheiden vrouw en een Vlaamse jongen. Het idee komt van A Private View, de productiefirma van Jean-Claude Van Rijckeghem, met wie ik het scenario geschreven heb. Vrij snel zaten we op dezelfde golflengte. Samenwerken was een manier om een hoger niveau te halen.
‘In feit gaat het bij mij altijd over identiteit, een universeel en eeuwig thema waar veel mensen mee bezig zijn. Zeker filmregisseurs. Denk aan Michelangelo Antonioni of Ang Lee, mijn grote voorbeeld. De vraag is hoe ik dat thema straks verder kan bespelen zonder het over mij en mijn achtergrond te hebben.’
Gentenaar Kadir Balci stak zijn neus aan het venster met Turquaze (2010), over drie Turkse broers geprangd tussen twee landen en culturen. Volgend jaar draait hij zijn tweede langspeler, Trouw met mij.
DOOR NIELS RUËLL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
