Het Muhka laat de zomerse blockbusterkoorts aan zich voorbijgaan en haalt de collectie uit de kast. Het karakter van een collectie – echt vloeien doet de titel niet – is degelijk en relevant, ondanks het krappe budget.
‘Amerika is primitief, de USA is de derde wereld’, aldus Cameron Jamie (44). De kunstenaar groeide op in San Fernando Valley, een voorstad van LA. Hij vond het er vreselijk – ‘een ware hel’ – maar zijn afschuw mondde wel uit in een intrigerend oeuvre. Sinds jaar en dag exploreert Jamie de primitieve inborst van de moderne mens. Angst, geweld en uitingen van beestachtigheid dragen zijn belangstelling weg, wat zich vervolgens uit in bizarre films en curieuze installaties.
Ook Drawings, Maps and Composite Actions: Goat Legend is een vreemd en wild kunstwerk. Het bestaat uit een steil bergpad tussen houten wanden en een galerie met grieze-lige tekeningen. Het pad moet je op met een lantaarn die nauwelijks licht geeft. De doorgang schept de suggestie van een grot waar duistere dingen zijn gebeurd, en waar bewijzen zijn achtergebleven in de vorm van spookachtige tekeningen. Demonen, vleermuizen, vampieren: Jamie schetste ze met zwarte inkt en smukte ze hier en daar op met strengen echt haar. Naast een installatie is Goat Legend ook het eindproduct van een hoekige performance. Jamie woont dezer dagen in Amsterdam, maar elk jaar keert hij terug naar de plek waar hij opgroeide. Verkleed als een Dracula met wit gezicht en bloederig T-shirt bezoekt hij dan plaatsen waar hij in zijn jonge jaren een hekel aan had. Naar het schijnt, want er bestaan geen foto’s of films van de trips. Bij elk van die performances kiest Jamie één getuige die opschrijft wat hij gezien heeft. Weinig vanzelfsprekend in tijden van welig tierende sociale media, maar dat geldt dan ook voor zowat zijn hele artistieke output van de Amerikaan.
Het erg tot de verbeelding sprekende Goat Legend is een onderdeel van Het karakter van een collectie, waarin het Muhka deze zomer uitpakt met een deel van de kunst die het in de afgelopen 25 jaar verzameld heeft. Daar hoort heel wat werk van eigen bodem bij, maar ook internationaal valt er zeker het een en ander te rapen. We troffen oerdegelijke stuks zoals The Corridor of Extinction – de bedreigdediersoortengang – van Mark Dion, een lachwekkende én intrieste chalet van Guillaume Bijl, en de zopas herstelde Skyspace van de onnavolgbare James Turrell.
Zoals ze nu wordt getoond, oogt de collectie ernstig en zakelijk. Iets vuriger of gedurfder had gemogen, maar dat zat er gezien de omstandigheden wellicht niet in. Het Muhka beschikt over een jaarbudget van 100.000 euro voor de aankoop van nieuw werk. Voor een museum is dat zowat het equivalent van wat kralen en een knoop. Je kunt er eigenlijk geen hedendaagse collectie mee aanleggen die internationaal georiënteerd en relevant is. Dat het museum toch een reeks pronkstukken kan presenteren, onder meer door deals met de kunstenaars, is in ieder geval een verdienste. Of gezien de huidige prijzen op de kunstmarkt: een klein wonder.
TE ZIEN OP HET KARAKTER VAN EEN COLLECTIE, MUHKA, ANTWERPEN, TOT 6/10
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
