FILM: *** Extra’s: ****

(20th Century Fox home entertainment)

Film. Down With Love flopte in de bioscoop, maar deze heerlijke pastiche van de Doris Day/Rock Hudson-sekskomedies uit de late jaren vijftig/vroege jaren zestig verdient een tweede kans op dvd. No-sex-komedies ware trouwens een betere term geweest, want datgene waar alles om draaide, werd nooit getoond en zelfs hoogst zelden bedreven.

Regisseur Peyton Reed maakt zijn pastiche vermakelijk en aantrekkelijk voor een nieuw publiek door ingenieus te jongleren met de kunstmatige esthetiek van de filmromances van veertig jaar geleden en hij voegt er wat venijn in de staart aan toe door zowel in dialogen als in situaties de dubbele bodems op de gepolijste sets te laten weerkaatsen. Zodat wat er ogenschijnlijk onschuldig en naïef uitziet, een flink ondeugend ondertoontje krijgt.

Ewan McGregor is Catcher Block, journalist voor Know-magazine anno 1962 en onverbeterlijke versierder. Renée Zellweger is Barbara Novak, een bestsellerschrijfster met modelallures (ook dat hoort bij het genre) die in haar jongste boek een lans breekt voor seks zonder liefde, totnogtoe een mannelijk voorrecht. Block kan niet op die manier met hem laten sollen en ontplooit al zijn charmes om Novak in een valstrik te laten lopen: smoorverliefd worden op hem. Gevolg: verwikkelingen, misvattingen en misleidingen bij de vleet. McGregor bewijst andermaal zijn kameleontalent: zijn incarnatie van de afgestofte Hollywoodvent van weleer is vlekkeloos (en trouwens meer geïnspireerd op Cary Grant dan op Rock Hudson). De keuze van Zellweger is betwistbaar: hoe secuur ze zich ook de maniertjes en look van de sixties-glamoursterren eigen maakt, haar papperig gezicht is duidelijk minder fotogeniek dan de ongenaakbare mannequintypes met de hoge jukbeenderen waar ze naar verwijst.

Extra’s. ‘Ik wilde de indruk wekken dat de film met één been in de vroege jaren zestig staat en met het andere in onze tijd’, zegt Peyton Reed in zijn regisseurscommentaar. Ook in veel van de extra’s wordt uitvoerig uit de doeken gedaan hoe de retro-look (van decors, kostuums, muziek, mise-en-scène) tot stand kwam. Van het Cinemascope-gevoel over de kraaknette New Yorkse sets, de kantoren in marmer en art deco, de midcentury modern-architectuur tot de op Esquire gebaseerde grafische look. En er wordt ook gedetailleerd ingegaan op twee stilistische procédés van toen waarvan Reed een ingenieuze update brengt: de autoritjes met achtergrondprojectie van de stad en het verkeer en de ingenieuze split-screen bij telefoongesprekken. (P.D. )

P.D.