Zijn succesvolle festivaltournee brengt Tim Vanhamel komende week naar Pukkelpop (Kiewit, 14/08 – 16/08). Waarmee komt hij deze drukke zomer door?

‘Welcome to the Blue House’ is een zeer intieme plaat. En toch blijkt uit je recente festivaloptredens dat ze ook voor een massapubliek overeind blijft. Hoe doe je dat?

Ik neem gewoon mijn gitaar, stap het podium op en begin te spelen. Het helpt wel dat ik er met een band sta, en niet zomaar in m’n eentje. Het is niet de vrolijke ‘ jump around and put your hands in the air‘-muziek die de laatste jaren aan de lopende band lijkt te worden gemaakt. Misschien miste ik onbewust wel emotie in de muziek en voelde een deel van het festivalpubliek dat ook. Ach, ik weet het niet. Wie het wil zien, moet nu nog komen kijken, want volgend jaar doe ik weer iets anders.

Kruip je deze zomer al het repetitiehok in om je volgende worp voor te bereiden?

Ik ben met nieuwe dingen bezig, maar veel meer zeg ik niet. Daarvoor zit ik nog te veel in de laboratoriumfase, het kan nog alle kanten uit. Zo speel ik wel eens met de gedachte om opnieuw van het geluid van de eerste Millionaireplaat te vertrekken: progressief en vettig. Maar pin me daar niet op vast. Wat er volgend jaar zeker wel komt, is een samenwerking met Max Normal, een Zuid-Afrikaanse hiphopper én naar mijn mening de absolute wereldtop. Ik doe samen met hem een nummer op Pukkelpop en daarna blijft hij nog acht dagen bij mij logeren om een plaat te maken: Die Antwoord.

Heb jij met de affiche in de hand al jouw Pukkelpop-parcours uitgestippeld?

Daar begin ik niet meer aan. Als jongen van Zonhoven was Pukkelpop mijn muzikale leerschool en het aankruisen op de affiche ervaarde ik als een jaarlijks ritueel. Nu ik doorgaans zelf aan de slag ben in het weekend van Pukkelpop, zie ik dan wel wat ik kan meepikken. Kan je me eens wat bands noemen die in kleinere lettertjes op de affiche gedrukt staan? Mmm, Martina Topley-Bird, een mooi meisje met een fijn nummer, Holy Fuck zie ik ook wel zitten, net als Creature With The Atom Brain van m’n Millionaire-maatjes Aldo en Dave. Niet de grote bands, maar dat zal wel te maken hebben met het feit dat ik een ouwe zak begin te worden. (grijnst)

Wat zijn de hoogtepunten van jouw Pukkelpop-leerschool?

Laat me beginnen met m’n dieptepunt: 1991, Nirvana valt in voor Limbo Maniacs en ik ben er níet bij. Waar ik toen wel zat? Waarschijnlijk reed ik net op mijn fietske langs de hekken van het festival. Damn. Sindsdien heb ik ervoor gezorgd dat ik bij elke belangrijke afspraak vooraan in het publiek stond: Porno for Pyros, Primus, Beastie Boys, Public Enemy, waarbij ik bijna verpletterd werd, én Queens of the Stone Age – toen nog met naakte bassist. Ik weet nog dat ik met open mond stond te kijken en dacht: dáárbij wil ik spelen! En die droom is nog uitgekomen ook. Dat geluk is me verbazend vaak overkomen, ook met Evil Superstars en dEUS

Je bent een grote Monty Python-fan. Is hun dvd-box een probaat middel om een snikhete zomernacht door te komen?

Ik blijf Python geweldig vinden, maar heb het toch al iets te veel bekeken. Een dvd-box waaraan ik momenteel helemaal verslingerd ben, is die van Californication, een geweldige serie met David Duchovny. YouTube vind ik een godsgeschenk: Jack Black, Peter Sellers, Dave Chapelle… uren kan ik blijven doorklikken. En ik kijk al uit naar de dag dat hele films op YouTube kunnen worden geüpload. Ik ben deze zomer twee keer naar de bioscoop geweest, voor Wall-E en The Dark Knight, en dan ben je meteen al twintig euro kwijt. Al vond ik Heath Ledger on-ge-loof-lijk. Dat is de echte shit, man.

Wat deed zijn overlijden jou?

Het zijn altijd de goeien die eraan gaan, hé. Wie echt creatief wil zijn, is doorgaans heel gevoelig, eigenlijk te goed voor onze klotewereld, en gaat daaraan kapot. Ik heb het er ook moeilijk mee. Elke dag weer moet ik er tegen vechten om me niet te laten meesleuren. En dan komen ze nog eens aan je oren zagen dat je ‘echt’ werk moet zoeken of een of andere cursus moet volgen. Maar hey, ik ga me hier niet zitten beklagen!

Hans Van Goethem