Op 1 februari worden de Music Industry Awards of MIA’s – de nieuwe Vlaamse muziektrofeeën – uitgereikt (20.40 – live op Eén). Yevgueni is met ‘Morgen komt ze thuis’ genomineerd voor beste song. Wat doet frontman Klaas Delrue deze week nog zoal?

Zowel Ronny Mosuse als Arid brengen deze week een nieuwe plaat uit. Koop je er één van?

Sinds hij in het Nederlands zingt, volg ik Ronny Mosuse met iets meer aandacht. Het was geen verrassing voor me dat hij voor het Nederlands gekozen heeft. Net als bij Bart Peeters dacht ik: het moest er ééns van komen. Niet dat ik per se naar hun muziek luister om er dingen uit te leren, of te pikken (lacht). Ik probeer nog altijd zoveel mogelijk als muziekliefhebber naar iets te luisteren.

Jasper Steverlinck van Arid werd ooit bejubeld én verguisd voor zijn versie van David Bowies ‘Life on Mars’. Blij dat dat soort roem jou bespaard blijft?

Tja, daar zijn we in Vlaanderen soms toch zo klein in, hé. Zeker bij fenomenen als Stash of Fixkes. Die worden terecht, vanwege een goeie song, naar de sterrenhemel gekatapulteerd en plots liggen ze onder vuur omdat sommige mensen het niet kunnen hebben dat een groot publiek hen goed vindt. Het is een tijd stil geweest rond Arid dus ben ik wel benieuwd of het hen zal lukken de draad weer op te pikken. Hoe pijnlijk dat kan mislopen heb ik nog gezien bij mijn absolute idool van weleer: Brett Anderson.

Deze week komt ook de nieuwe film van de gebroeders Coen in de zalen: ‘No Country for Old Men’. Iets voor jou?

Absoluut. The Big Lebowski en O Brother, Where Art Thou? behoren al jaren tot mijn favoriete films. Ik vind het geweldig hoe de Coens je tegelijk op absurde humor trakteren én je weten mee te slepen met een straf verhaal. Onder vrienden gebruik ik nog altijd oneliners uit The Big Lebowski en tijdens repetities met Yevgueni zingen we wel eens de O Brother-klassieker I’m a man of constant sorrow.

Er komt ook een Belgische film uit: ‘Small Gods’. Ben jij mee met de Nieuwe Belgische Golf?

Ik las net de inhoud van Small Gods. Het lijkt op het eerste gezicht zo’n typisch Belgische film: een vrouw die haar levenslust verliest nadat haar zoon is omgekomen in een auto-ongeval. Hoe droeviger, hoe liever. Maar blijkbaar wordt ze ontvoerd en meegenomen op een road trip, wat het al een stuk interessanter maakt. Toen ik nog studeerde, ging ik toch minstens een keer per week naar de cinema en maakte ik er een punt van om regelmatig een Belgische film te zien. In de tijd dat Quentin Tarantino furore maakte, kwam hier Suite 16 van Dominique Deruddere uit. Dat vond ik een straffe film, niet typisch Belgisch.

Vanaf vandaag stelt Jan De Cock tentoon in het MoMa in New York. Voel je enige vaderlandse trots?

Geweldig knap van die man dat hij zo ver geraakt, maar ik ben niet iemand die meteen plaatsvervangende trots voelt voor een landgenoot. Of het moest zijn dat dEUS helemaal internationaal de top haalt. Niettemin moet tentoonstellen in het MoMa voor een kunstenaar wel het summum zijn. Afgelopen zomer heb ik het bezocht en het MoMa heeft de ideale ademruimte en sfeer om kunst te ontdekken. Ik vind het eigenlijk jammer dat ik doorgaans maar een museum binnenstap als ik op reis ben.

Deze week begint op VTM ‘Ranking the Stars’, dit keer met mannelijke BV’s. Is dat iets voor jou, als schrijver van de song ‘Manzijn’?

Ik moet bekennen dat het programma me niets zegt. Een paar jaar geleden hebben we ons kabelabonnement opgezegd. We keken veel te veel naar rommel: Big Brother, Temptation Island… We bleven er nog net niet voor thuis. Het is trouwens een dure grap om je kabelabonnement op te zeggen. Maar doordat we nu nog enkel Eén en Canvas hebben, ontdekken we veel meer knappe dingen, zoals de documentaire Geel. De 8, het nieuwe programma van Julien Vrebos, spreekt me wel aan. En hoewel ik het vaak moeilijk heb om mijn gedachten erbij te houden, probeer ik regelmatig naar een boek te grijpen. Biografieën van muzikanten bijvoorbeeld, zoals Blurbassist Alex James, Sting en Eric Clapton.

Hans Van Goethem