Don’t Worry Darling

Na haar geestige regiedebuut Booksmart tracht Olivia Wilde met deze retrofuturistische fantasythriller in de schoot van het patriarchaat en het conformisme te spuwen, maar een echte fluim is het niet geworden. Tenzij dan een in het gezicht van The Truman Show, The Stepford Wives en de dystopische scifi-sprookjes van Philip K. Dick die werden geript en door de mangel gedraaid. Alice (Florence Pugh) leeft een zorgeloos leventje als volgzame modelechtgenote in een droomstadje anno jaren vijftig, waar de zon steevast schijnt, de buren immer behulpzaam zijn, het gazon perfect gemillimeterd is en manlief (een fletse Harry Styles) elke dag uit werken gaat, al mag ze niet weten waar. Dat is strikt geheim, tot ze het in haar mooie, blonde hoofdje haalt om toch enkele lastige vragen stellen en ontdekt dat er achter de rimpelloze façades behoorlijk enge zaken schuilen. Zelfs binnenshuis. Het kleurrijke Mad Men-achtige productiedesign mocht wat kosten en Florence Pugh weet haar Alice in toch-niet-Wonderland alsnog een ziel in te blazen, maar Wildes regie is generisch, de plotstructuur warrig, de satire zoutloos en de slotact saai en voorspelbaar. Alsof niemand echt wist welke film men nu eigenlijk aan het maken was, en cast en crew ook zelf in een prefabpopfabriek bleken beland. Een scifi-fabel die amper een fluim waard is. Of was er toch geen, Harry?